تو هم باختی عقاب؟

مرجع خبری پرسپولیس :  گوش كن، صداي بچه‌هاي نسل ما، هنوز توي گوش تاريخ زنده است: «شهر ما شهر ميلانه، تيم ما آث ميلانه، عقاب آسيا با ماست…» نه نبود. هيچ كدام اينها درست نبود. شهر ما، ميلان نبود. هيچ وقت ديگر هم نخواهد بود.

1 – احمدرضا عابدزاده پس از آنكه ادامه فعاليت در كادرفني پرسپوليس با پست عجيب و جديد «آناليزور تمرينات» را نپذيرفت و البته شكايت مفصلش به كميته انضباطي نيز راه به جايي نبرد، مطالباتش از سرخپوشان را رها كرد و به عضويت باشگاه استيل‌آذين‌ درآمد.

دروازه‌بان اسبق باشگاه پرسپوليس، تنها ساعاتي پس از دريافت حكم از دست مالك متمول استيل‌، در اظهارنظري حيرت‌انگيز مدعي شد «اگر هدايتي در پرسپوليس بود، اين تيم امسال قهرمان مي‌شد»!

2 – فوتبال ما درد زياد دارد؛ اتفاقا درد بي‌درمان هم زياد دارد، اما به جرات مي‌توان گفت رنج هيچكدام از اين دردها به اندازه «فروپاشي اسطوره» گزاف نيست. همين احمدرضا عابدزاده آباداني الاصل بزرگ شده در اصفهان كه روزگاري بچه‌هاي پابرهنه جنوب شهر تهران به عشقش كيلومترها راه را گز مي‌كردند تا به غول سيماني آزادي برسند، يك «سرمايه» است؛ سرمايه‌اي كه امروز ذره ذره آب مي‌شود و از دستمان مي‌رود. شكست تلخ است.

ناكامي و سقوط تلخ است. نتوانستن، زانو زدن و به خاك افتادن هم تلخ است، اما بي‌گمان از همه اينها زجرآورتر، تلخي پشت کردن چشم‌هايي است كه با آنها عقد اخوت بسته بودي… بچه‌هاي جنگ، زاده‌هاي آوار و صداي سوت و موشك‌باران، نسل سوخته غربت ناشي از ستيز با همسايه و عرق ريز محصول سازندگي و التهاب مولود اصلاحات و كام شيرين ايام مهرورزي(!) خوب تماشا كنند؛ اين اسطوره روزگار آنهاست.

احمدرضا عابدزاده‌اي كه هزاران هزار ايراني، فروتنانه روي زمينش ماندند تا عقاب‌شان باشد و بالاي سرشان اوج بگيرد. اين، همان آقاي اسطوره است؛ همان كه روزگاري در فرهنگ لغات بچه‌هاي دلباخته جايگاه 36 و 34 و روبه‌روي جايگاه و همپالگي‌هاي گرسنه‌ترشان در شهرستان‌هاي دور و نزديك، اسمش مترادف غيرت و تعصب و وفاداري بوده.

بله، سوگمندانه اين بزرگ ما كه بابت نيم فصل تربيت یکی از بدترين  گلرهاي ليگ از پرسپوليس تضاقای 200 ميليون تومان داشت، اما وقتی پولش را ندادند (كه البته حتما بايد مي‌دادند) حاضر شد به AFC و فيفا هم برود و از پرسپوليس شكايت كند، و در حساس ترين مقطع فصل براي تيمي كه پاي مصدومش را احيا كرد و به اوج برش گرداند تا سر حد مرگ حاشيه درست كرد و هم اویی كه دقايقي بعد از دريافت حكم از دستان پر بركت حاج حسين هدايتي، مالك استيل‌آذين‌ را لايق مديريت پرسپوليس خواند، احمدرضا عابدزاده است… قهرمان ماها!

3 – گوش كن، صداي بچه‌هاي نسل ما، هنوز توي گوش تاريخ زنده است: «شهر ما شهر ميلانه، تيم ما آث ميلانه، عقاب آسيا با ماست…» نه نبود. هيچ كدام اينها درست نبود. شهر ما، ميلان نبود. هيچ وقت ديگر هم نخواهد بود.

شهر ما تهراني است كه حالا احتمالا بايد تركش كنيم تا اگر زلزله آمد، كمتر كشته بدهيم، كمتر بميريم. ميلان كه هيچ، شهر ما حتي توكيو هم نيست كه بشود تجهيزش كرد و به استقبال هشت ريشتر زلزله رفت.

شهر ما شايد آنقدر ويران است كه حتي شايعه و شائبه زمين لرزه هم مي‌تواند مسوولان دولت را مجاب كند به شهرونداني كه خانه و كاشانه‌شان را رها مي‌كنند و آواره مي‌شوند، اضافه حقوق بدهد! نبود؛ حتي تيم ما هم آث ميلان نبود. تيم بنجل و يك‌لاقباي ما كه از فروشنده كيك و سانديس و ني و نوشابه تا عرضه‌كننده روزنامه و سيگار و آدامس به همه بدهكار است كجا و آث ميلاني كه فقط جام‌هاي معتبر اروپايي‌اش پشت يك خاور جمع نمي‌شوند كجا؟!

از همه اينها بدتر اما اين است كه امروز مي‌فهميم حتي عقاب آسيا هممی تواند با ما نباشد. عقابي كه از گوشت و خون و پوست خودمان بود، به زبان ما حرف مي‌زد و جايي روي خاك دوست داشتني خودمان هم به دنيا آمده بود. استقلالي پريروز و پرسپوليسي ديروز، حالا يك استيل‌آذيني دوآتيشه است كه براي حاج حسين نوشابه باز مي‌كند… هر چه باشد صورتحساب جديد را هدايتي باید بدهد.

راستي عقاب‌هاي تيز چنگ و دور پرواز، دقيقا از كدام روز نكبت بار «معامله كردني» شدند؟!
4 – اي كاش نقاب از رخ عقاب نمي‌افتاد. باور كن اين توقع زيادي نيست. ما عاشق عقابی بوديم كه متعصب و دلسوخته نشان مي‌داد، درست از جنس خودمان. اي كاش هيچ وقت نقاب از صورت اسطوره‌ها فرو نمي‌ريخت.

اي كاش هرگز سايه شوم آمپول را زير دوبنده آن شاهزاده هركول نام نمي‌ديديم، اي كاش هرگز تقلاي آن يكي ابرمرد فوتبال مملكت را براي زنده كردن دستمزد يك ميلياردي‌اش به پاس به خاك و خون كشيدن تيم ملي اين سرزمين نمي‌ديديم، اي كاش هرگز «تجارت عقاب» در قرن سنگ و آهن و دود را نمي‌ديديم… كاش هيچ وقت نقاب از صورت اسطوره‌ها فرو نمي‌ريخت. ما به همين نقاب‌ها، به همين دروغ‌ها، دل خوش بوديم. باور مي‌كني؟!

منبع: گل – رسول بهروش