مرجع خبری پرسپولیس : آنچه برای علی دایی اسطوره آذری‌زبانان فوتبال ایران در دیار همزبانهایش به چشم دیده شد باور نکردنی،‌ تخیلی و غیرقابل توصیف بود!

شاید پیش از بازی با گسترش فولاد اگر چنین قصه‌ای از کسی شنیده می‌شد آن را جزو دسته داستانهای باورنکردنی از سوی بدبین‌ترین نویسنده‌های آن سناریو می‌پنداشتیم اما آنجا در تبریز به صورت واقعی هم‌ولایتی‌های دایی اسطوره فوتبال ایران را با شعار “بی غیرت” مورد نوازش قرار دادند آن هم به این دلیل که سرمربی پرسپولیس بود و در حال تلاش برای بالا بردن جام با تیم خودش!

نمی‌دانیم چرا؟ نمی‌فهمیم چرا دایی هم خودش و هم آنها که با او ارتباط برقرار می‌کنند و صفر و یکی هستند! یعنی یا دایی را روی چشم می‌گذارند یا دودمانش را به باد می دهند! البته شاید چنین رابطه‌ای از اخلاق خاص خود دایی هم نشأت می‌گیرد جایی که خود دایی هم صفر و یکی (سیاه وسفید) است و  ادبیاتش رنگ خاکستری ندارد.

آنجا در تبریز علیه دایی شعار دادند و حتی سعی کردند به وی حمله کنند و تا حدودی هم موفق شدند!

به راستی آیا باید چنین رویه‌ای را نسبت به علی  دایی- آقای گل جهان- پرافتخارترین فوتبالیست ایران در همه ادوار ببینیم؟

حمله با شی تیز به پهلوی دایی و پرتاب بطری و سنگ و در نهایت شعار دادن علیه دایی آیا در مرام و مسلک ایران و ایرانی می‌گنجد؟

آذری‌ها اتفاقا جزو بامرام‌ترین و با معرفت‌ترین و متعصب‌ترین نژادهای ایرانی هستند و طبیعی است که توقع از آنها بسیار بالاتر هم بود و البته که نیازی به توضیح نیست که اکثریت هم‌ولایتی‌های دایی چنین هستند.

ناصر حجازی بیمار شد. آن روز یکی از لیدرهای استقلال را دیدم که در دوره سرمربیگری ناصر حجازی خودش و سکوهایش علیه حجازی شعار داده بودند و با تمام وجود خواستار برکناری ناصر شده بودند! آن لیدر پس از آنکه از ماجرا باخبر شده بود 2 دستی به سر خود می‌کوبید، گریه می‌کرد و به شدت پشیمان بود! سفره دلش را که باز کرد، گفت: شبانه می‌گذاشتیم، بچه‌ها را جمع می‌کردیم که علیه ناصر حتی در تمرین شعار بدهیم! حالا اگر ناصرخان خدای نکرده  طوریش شود من چه کنم؟ چطور با خودم کنار بیایم. کاش ناصر خان بود و دستش را می‌بوسیدم و از او عذرخواهی می‌کردم!

ظاهرا آن لیدر این کار را انجام داد و خدا را شکر که ناصرخان سرپاست و همچنان مغرور و سربلند است. این قصه را نوشتیم تا برسیم به علی دایی! مغرور، سربلند، بلندقامت، توانا و پراراده!

دایی حتما الگوی بسیاری از جوانترهای کل ایران است. کسی که تحصیلاتش را تا دکتر بودن جلو برد،‌ آقای گل جهان شد، تعصب و اراده را معنی کرد، به چلسی و آث‌میلان گل زد، با بایرن نایب قهرمان اروپا شد، آقای گل آسیا شد و…

دایی هم حتما معایبی دارد که گل بی‌عیب خداست نه بنده خدا که یکی از آن معایب خاکستری نبودنش است اما این اسطوره را باید همینطوری بپذیریم. با همه خوبیها و البته اندک بدی‌هایش!

امیدواریم دیگر هرگز چنین اتفاقی را نه ببینیم و نه بشنویم!

محمد سررشته داری- ایپنا