اكثر تيم‌هاي ليگ برتري فرداي هر بازي‌شان در ليگ، يا برنامه ريكاوري براي بازيكنان خود در نظر مي‌گيرند يا يك بازي تداركاتي.

پرسپوليس هم بعد از بازي قابل قبولي كه مقابل گسترش فولاد ارائه داد و به پيروزي رسيد مقابل پاس همدان ايستاد. البته طبق معمول نفراتي به ميدان رفتند كه يا در تركيب 18 نفره بازي با گسترش نبودند يا اينكه خيلي كم بازي كردند.
در پايان نتيجه قابل توجهي به دست آمد و بازي 3-3 به پايان رسيد. اين درست كه نتيجه به دست آمده خيلي هم مهم نبود اما بازيكناني مثل حقيقي، نورمحمدي، غلامرضا رضايي، هادي نوروزي، ميلاد غريبي و… در تركيب پرسپوليس بودند كه پس از پايان بازي مشخص شد كه نيمكت‌نشيني آنها در بازي‌هاي ليگ بي‌دليل نيست. فاصله زيادي ميان نفرات اصلي با ذخيره‌ها وجود دارد. فاصله‌اي كه مي‌تواند نگران‌كننده هم باشد. در چنين مواقعي يك مربي چه كار بايد بكند؟ آيا به صرف كم كردن اين فاصله‌ها مي‌تواند بازيكناني مثل نيلسون، جلال حسيني، بنگر، صادقيان، عاليشاه و خلعتبري را در اين هفته‌هاي حساس نيمكت‌نشين كند و به عليرضا نورمحمدي، علي حقيقي و… بازي بدهد؛ يك‌بار در بازي با استقلال، غيبت عاليشاه كاملاً‌ احساس شد. علي دايي، از غلامرضا رضايي پس از چند هفته نيمكت‌نشيني استفاده كرد و خيلي زود هم متوجه شد كه او آماده نيست.
دايي بايد به اين نكته توجه كند همانطور كه امير قلعه‌نويي بايد به فكر مصدوميت احتمالي بازيكناني مثل رحمتي، آندو،‌ نكونام و خسرو حيدري باشد. انجام بازي‌هاي تداركاتي به همان اندازه كه نتيجه‌اش مهم نيست، نكات قابل توجهي دارد. پرسپوليس مقابل تيم ليگ يكي پاس همدان به اندازه 9 بازي ليگ برتر گل خورد. البته تيم دوم پرسپوليس و اين همان نكته مهم مسابقه است كه دايي و دستيارانش بايد به‌ آن توجه كنند. هرچند فشردگي مسابقات و حساسيت بازي‌ها اين فرصت را از دايي گرفته كه به ذخيره‌هايش ميدان دهد اما حفظ فاصله فني ميان تيم اول ودوم هم خيلي خوب نيست.