مرجع خبری پرسپولیس : دو قطب فوتبال ایران که با وعده معرفی اعضای هیئت مدیره پس از جام پانزدهم به اردوهای برون مرزی رفته بودند هنوز با سرپرست موقت روزگار می گذرانند. فرآیند معیوب تمرکز زدایی از فوتبال پایتخت و توسعه فوتبال حاصلی جز قهقرای فوتبال ملی ندارد.

1- درست 24 ساعت مانده به اولین مسابقه ایران در جام ملت های آسیا. نگاهی به فضای رسانه های ورزشی، سایت ها و روزنامه ها می اندازم. در میان کامنت های ناامید کننده مردمی، عده ای از حامیان افشین قطبی سعی می کنند فضا را مثبت جلوه دهند اما کسی امید چندانی به موفقیت ایران در جام پانزدهم ندارد.

2- ایران 2-1 عراق را شکست می دهد. معتقدم هرگاه پا روی احساسات و وطن پرستی ما ایرانی ها می گذراند تازه از خواب بیدار می شویم. ملت ایران و عراق هیچگاه برادر نمی شوند، این حسی است که میان ما و تمام کشورهای عرب زبان وجود دارد، هر چند خیلی ها هر روز در قاب رسانه از برادری حرف بزنند و واقعیت را انکار کنند.

روشن ایرماتوف که سوت پایان را می زند یک ملت را شور و شعف در بر می گیرد. آخر این جنگ قرار نیست بین دو ملت تمام شود که اگر اینطور بود عراقی ها هنگام پخش سرود ملی ما سوت و کف نمی زدند! خیابانی سعی می کند این پیروزی را حماسی جلوه دهد و رسانه ملی سرود رنگ و رو رفته ای را برای تحریک عرق ملی مان پخش می کند!

3- کره شمالی را می بریم. خیابانی مردم را دعوت می کند از خانه هایشان برای تیم ملی کف بزنند! دارم تاریخچه بازی های دو تیم را مرور می کنم، چشم بادامی ها سال هاست نتیجه ای بهتر از تساوی 1-1 در پیونگ یانگ مقابل ما نگرفته اند. دوباره همان سرود رنگ و رو رفته ای که به زحمت می توان جملاتش را تشخیص داد از رسانه ملی پخش می شود. حالا ما نخستین تیمی هستیم که به دور حذفی جام پانزدهم صعود کردیم.

4- افشین قطبی 9 بازیکن اصلی تیمش را نیمکت نشین می کند تا برای بازی با حریف آینده تیم ملی آماده باشند. نام هایی که حالا مقابل امارات در زمین هستند چندان هم جوان به نظر نمی رسند! یک نیمه منفعل مقابل امارات سپری می شود تا سرمربی تیم ملی باز هم به ریسمان ستاره ها متوصل شود. با ورود غلامرضا رضایی و نصرتی ورق بر می گردد و ایران با 3 گل همسایه عرب زبانش را شکست می دهد. حالا شاگردان قطبی تنها تیمی هستند که با امتیازات کامل به یک چهارم نهایی جام ملت ها رسیده اند.

بیژن ذولفقارنسب ایران را شانس اصلی قهرمانی می داند و معتقد است از دل لیگ منسجم تیمی متحد و یکدست ساخته ایم. عده ای هم در اطراف تیم ملی هستند که بو برده اند بازی با کره شام آخر قطبی در تیم ملی ایران خواهد بود. تروسیه هر روز با یک خبرنگار ایرانی مصاحبه می کند تا فدراسیون لبخند محور ایران مجاب شود نامش را در میان گزینه های سرمربیگری تیم ملی قرار دهد!

5- دقایقی بعد روشن ایرماتوف سوت آغاز ماراتن دیگری را خواهد زد. امیدها زنده شده اند. خیابان های تهران از همیشه خلوت تر هستند. گویی ملتی باور کرده اند که شاگردان قطبی توان عبور از سد کره را دارند. ترکیب تیم ملی ایران شگفت انگیز است، قطبی تیمش را با سه هافبک دفاعی به زمین فرستاده و از بازیکنانش می خواهد از فضایی که برایشان تعریف کرده خارج نشوند. گویی از همان اول آمده ایم که نبازیم!

همان دقایق اول مسابقه زیر فشار بی امان کره ای ها تنها کاری که از ایرانی ها بر می آید روی آوردن به بازی مستقیم است. تاسف بار اینکه تا پایان 45 دقیقه اول تنها یک فرصت بدست می آوریم که آن را هم کره ای ها به ما می دهند.

6- پارک جی سونگ هر کاری می خواهد انجام می دهد. نکونام و شجاعی تحت تاثیر هافبک های کره مدام توپ لو می دهند. دوربین تلویزیونی افشین قطبی را نشان می دهد در حالی که برای شاگردانش دست می زند! حالا خیابانی هم فهمیده جملات حماسی دردی از ما دوا نمی کند.

دارم فکر می کنم کره ای ها چطور نتوانستند در 90 دقیقه دروازه ایران را باز کنند؟ وقت اضافی اول رو به اتمام است که کره سرانجام به گل می رسد. افشین قطبی با چهره ای درهم، فقط مستطیل سبز را تماشا می کند. حالا امیدها به ناامیدی تبدیل شده. خیابانی بریده بریده حرف می زند. حالا همه می دانیم که حسرت قهرمانی ایران 39 ساله خواهد شد. یک 15 دقیقه احساسی در باکس دفاعی کره و سوت پایان جام پانزدهم برای ایران.

7- ملی پوشان ایران یکی یکی از میکس زون رد می شوند در حالی که درخواست های مکرر گزارشگر تلویزیون برای مصاحبه به طور مداوم با یک نگاه چپ همراه می شود! در استودیو جام پانزدهم هر کس دیگری را محکوم می کند.

8- امروز دقیقا 24 ساعت از پایان جام پانزدهم می گذرد. ژاپنی ها برای چهارمین بار در آسیا تاچ گذاری می کنند تا تنها تابلوی افتخار فوتبال ایران هم جای خود را به پرچم ژاپن بدهد. حالا شاگردان زاکرونی تنها تیمی در قاره کهن هستند که چهار بار جام را بالای سر بده اند.

هرکس در این هفته ها نزدیک اردوی تیم ملی بوده دست به افشاگری می زند. مازیار ناظمی از بازیکنی می گوید که اندیشه های قطبی را زیر سوال برده یا ساعت ده میلیونی که با دلارهای تشویقی سه بازی اول روی مچ دست ملی پوشان خودنمایی می کند. جواد نکونام می گوید قطبی در حد تیم ملی نبود، می گوید تنها جمله ای که بین دو نیمه به بازیکنان گفت یک کلمه بی تربیتی(!) بود! مهدی رحمتی می گوید اینجا همه دنبال خراب کردن هستند و آن یکی وعده می دهد که تا 350 سال دیگر هم قهرمان اسیا نخواهیم شد!

این سیکل معیوب 39 سال گذشته فوتبال ایران است. به گمان من افشین قطبی و بازیکنانش نهایت توان خود را برای موفقیت تیم ملی ایران به کار گرفتند اما منطقی برای عبور از سد کره جنوبی و قهرمانی در جامعه فوتبال ما وجود نداشت. همین سیکل نادرست عامل حضور مربیانی در قواره های قطبی و قلعه نوعی روی نیمکت مربیگری تیم ملی ایران است.

درست چند روی قبل از شروع جام پانزدهم نماینده اراک در مجلس شورای اسلامی عادل فردوسی پور را به جهت انتقادش از نحوه واگذاری تیم های تهرانی به شهرستان ها تهدید به شکایت می کند! ایشان می گوید دولت دوست دارد تیمش را به شهری دیگری منتقل کند و فردوسی پور صلاحیت دخالت در کار مجلس و دولت را ندارد.

دو قطب فوتبال ایران که با وعده معرفی اعضای هیئت مدیره پس از جام پانزدهم به اردوهای برون مرزی رفته بودند هنوز با سرپرست موقت روزگار می گذرانند. فرآیند معیوب تمرکز زدایی از فوتبال پایتخت و توسعه فوتبال حاصلی جز قهقرای فوتبال ملی ندارد.

علی کفاشیان وقتی مقابل خبرنگاران قرار می گیرد در نخستین جمله اش قاطعانه می گوید استعفا نخواهد داد و باز این جماعت با قصه انتخاب سرمربی مطرح خارجی تیم ملی سرگرم می شوند.

آری؛ حالا پخش سرودهای حماسی بعد از پیروزی مقابل عراق و کره شمالی توجیه پذیر است. سیکل معیوب مدیریتی، فوتبال دولتی و ضعف های ساختاری دیگر، هر روز ما را به پله اولمان نزدیک می کند. امروز دیگر کسی در میان فوتبالیست های وطنی به دنبال الگو و اسطوره نمی گردد چرا که مسی ، ژاوی و رونالدو پیشخوان روزنامه ها و فروشگاه های عرضه لوازم ورزشی را پر کرده اند.

و شاید 4 سال دیگر یک جرقه این ملت افسرده را چند روزی سرگرم کند…

انتهای گزارش اختصاصی / امانت داری – استفاده از این خبر با ذکر نام مرجع خبری پرسپولیس مجاز است