«رضا جباری» یکی از بازیکن تکنیکی پرسپولیس محسوب می‌شود که در دوران بازیگری‌اش خاطرات خوبی را اذهان هواداران قرمزپوش بر جای گذاشت.

جباری از روزهای حضور در پرسپولیس و جدایی‌اش از جمع قرمزپوشان پایتخت حرف زد.

به سال‌ها پیش برگردی، به روزی که پیراهن پرسپولیس را پوشیدید.

سال ۷۷ بود، من بازیکن بهمن بودم، با استقلال بازی داشتیم و بهترین نمایش عمرم را به نمایش گذاشتم.

این مسابقه با چه نتیجه‌ای به پایان رسید؟

استقلال سه بر یک به پیروزی رسید اما من یک گل زدم و هر آنچه می‌خواستم در زمین انجام دادم، بعد از آن مسابقه با من تماس گرفتند تا با پرسپولیس مذاکره کنم.

با «علی پروین» حرف زدی؟

به دفتر «علی پروین» رفتم و با او حرف زدم، وقتی داشتم از جلسه بیرون می‌آمدم یک دست یا علی دادم تا پرسپولیس شوم، همان سال از تمام تیم‌های لیگ برتری پیشنهاد در اختیار داشتم.

پیشنهاد مالی استقلال بهتر بود یا پرسپولیس؟

پرسپولیس به من پیشنهاد ۱۲ میلیون تومانی داده بود، استقلال ۳۰ میلیون می‌داد تا قرارداد امضا کنم، تیم‌های دیگر هم بودند که ۲ برابر این مبلغ را پیشنهاد داده بودند اما من نمی‌خواستم و نمی‌توانستم زیر قولم با «علی پروین» بزنم، از بچگی پرسپولیسی بودم و برای قرمزپوش شدن به ندای قلبم گوش کردم.

گفته می‌شود زمانی که تیم ملی امید بودی هم از پرسپولیس پیشنهاد  داشتی اما به این درخواست پاسخ منفی دادی؟

زمانی که بازیکن تیم امید بودم یکی از دوستان که با پرسپولیسی‌ها و «علی پروین» رابطه خوبی داشت به من گفت تو بازیکن با استعداد و خوبی هستی می‌توانم شرایطی را فراهم کنم تا با حضور در تمرینات پرسپولیس زیر نظر پروین تست بدهی و به طور حتم قبول می‌شوی اما به این درخواست پاسخ منفی دادم.

چرا؟

من در جواب گفتم می‌روم به تیم دیگری و آنقدر خوب کار می‌کنم تا اگر روزی پرسپولیسی‌ها خواستند دنبال من بیایند.  من همیشه خصوصیات و خاص خودم را داشتم، باور و اعتقادم بر این بود اگر تیمی مرا بخواهد باید دنبال من بیاید و بازیکنی نیستم که مورد تست فنی قرار بگیرم.

۵ فصل در پرسپولیس حضور داشتی؟

من بهترین و خاطره‌انگیزترین روزهای فوتبالی‌ام را در پرسپولیس پشت سر گذاشتم و الان وقتی به آن روزها فکر می‌کنم متوجه می‌شوم به سرعت برق و باد گذاشت، در تمام این‌ سال‌هایی که پیراهن قرمز را بر تن داشتم سعی کردم بهترین عملکرد را داشته باشم و از این بابت خوشحال هستم.

بهترین خاطره‌ات چیست؟

من ۲ خاطره خوب دارم، یکی مربوط می‌شود به قهرمانی پرسپولیس در نخستین دوره مسابقات لیگ برتر که شبه معجزه بود، اعتقاد قلبی من بر این است که این قهرمانی از قهرمانی پرسپولیس در هفتمین دوره لیگ برتر که در دقیقه ۹۷ مهم‌تر و خاطره‌انگیزتر بود چرا که استقلال بازی مستقیم در انزلی داشت و حتی خوش‌بین‌ترین هواداران پرسپولیس نیز فکر نمی‌کردند این تیم شکست بخورد، همه فکر می‌کردند استقلال حداقل یک تساوی را مقابل ملون کسب کند. استقلال شکست خورد و ما در حالی که تا دقیقه ۷۳ مساوی بودیم با گل «ابراهیم اسدی» به برتری رسیدیم تا جام را به دست آوریم.

دومین خاطره‌ات؟

سومی پرسپولیس در جام باشگاه‌های آسیا، این مقام بسیار با ارزش بود اما متاسفانه هیچ وقت به اندازه کافی به آن پرداخته نشد، در حالی که آن زمان پرسپولیس از نبود وجود بازیکن و مدیریت درست رنج می‌برد،  دست به کار بزرگی زدیم، سامسونگ بهترین تیم آسیا در آن سال‌ها بود اما ما یک بر صفر از این تیم تا دقیقه ۸۰ جلو بودیم و روی اشتباهات و سهل‌انگاری خودمان ۲ گل بد دریافت کردیم تا به دیدار رده‌بندی راه پیدا کنیم.

گلت‌ به استقلال چطور؟

این مربوط به خاطره فردی است، این گل دنیایی برایم ارزش داشت و هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم، گل زدن در شهرآورد طعم دیگری دارد که با هیچ گل دیگری نمی‌توانید آن را مقایسه کنید، من همیشه افسوس این را می‌خورم چرا در این مسابقه بزرگ بیشتر گل نزدم، صحنه صحنه‌ ‌آن گل خاطره انگیز را به یاد دارم.   «بهروز رهبری‌فرد» شوت زد، به دفاع حریف خورد و من در مقابل دروازه توپ را به گل تبدیل کردم.

بعد از آن گل به سمت هواداران استقلال رفتی؟

من گل را در دروازه‌ای به ثمر رساندم که هواداران استقلال پشت آن نشسته بودند و می‌خواستم دور بزنم و به سمت هواداران پرسپولیس بروم. این یک اتفاق بود و هیچ وقت قصد بی‌احترامی به آنها را نداشتم.

چرا از پرسپولیس رفتی؟

به خاطر یک لجبازی.

لجبازی سر چی؟

من ۵ سال در پرسپولیس بازی کرده بودم و بازیکن آزاد محسوب  می‌شدم، این‌قدر به پرسپولیس عشق و علاقه داشتم که بدون قرارداد در تمرینات این تیم شرکت می‌کردم، به من گفته بودند سقف قرارداد ما ۵۰ میلیون تومان است و من بدون کوچک‌ترین اعتراضی قبول کردم، یک روز که از تمرین پرسپولیس راهی خانه شدم یکی از دوستانم که در فدراسیون فوتبال حضور داشت و تماس گرفت و گفت «مهرزاد معدن‌چی» و «علی علیزاده» با پرسپولیس قرارداد ۱۲۰ میلیون تومانی بسته‌اند، من باور نمی‌کردم اما به او اعتماد و اطمینان داشتم و با سند و مدرک ثابت کرد که چنین اتفاقی افتاده است، این اتفاق به من برخورد و با «محمود خوردبین» تماس گرفتم و به او گفتم شما می‌گویید پول نداریم به بازیکنان تازه‌وارد ۱۲۰ میلیون پول می‌دهید.

هر کسی هم جای من بود ناراحت می‌شد، شما فکر کنید الان با «سیدجلال حسینی» ۵۰۰ میلیون قرارداد امضا کنند و به یک بازیکن جدید یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان پول بدهند. کاپیتان فعلی پرسپولیس عصبانی نمی‌شود؟ بدون شک از این بی‌احترامی خشمگین خواهد شد. از آن روزی که به این اتفاق اعتراض کردم هیچکس نه با من تماس گرفت و نه احوالپرسی کرد تا این که یک ماه گذشت.

و تو به ابومسلم رفتی؟

من برای اینکه پرسپولیسی‌ها را تحریک کنم با ابومسلم قرارداد امضا کردم و می‌خواستم به آنها بگویم بازیکنی هستم که تیم‌های زیادی مرا می‌خواهند، من به مشهد رفتم و به خیال خودم قرارداد داخلی بستم. وقتی عکس من را روزنامه‌ها چاپ کردند محمود خوردبین گفت چرا این کار را انجام دادی؟ من از طرف پروین تماس می‌گیرم و با پرسپولیس تمدید کن.

واکنش تو چه بود؟

من با «اکبر میثاقیان» تماس گرفتم و پس از توصیف شرایط به او گفتم اگر اجازه بدهید می‌خواهم به پرسپولیس برگردم، او جوابی به من داد که تعجب کردم.

چه جوابی؟

گفت قراردادی که تو امضا کردی در برگه هیات فوتبال استان خراسان بوده و تیمسار ملاحی آن را ثبت کرده است و دیگر نمی‌توانی از ابومسلم جدا شوی. آنها که از قبل پیش‌بینی کرده بودند چنین اتفاقی ممکن است رخ دهد این کار را انجام دادند تا پشیمان نشوم.

روزهای خوبی در ابومسلم نداشتی و خیلی زود از این تیم جدا شدی؟

من بازیکنی بودم که در پرسپولیس و تیم ملی حضور داشتم و از تجربه زیادی بهره‌مند بودم، «اکبر میثاقیان» که همیشه با بازیکنان جوان کار کرده بود طرز برخورد با بازیکنان بزرگ را بلد نبود و این چالش بزرگی را برای ما به وجود آورد. در نهایت نیم فصل از این تیم جدا شدم.

تو بازیکن تکنیکی بودی، «رضا جباری» تکنیکی‌تر بود یا علی کریمی؟

«علی کریمی» یک استعداد ناب در فوتبال ایران بود که به مدارج بالا رسید و بدون شک از من تکنیکی‌تر بود، من اما توانایی‌های خودم را داشتم و هیچ وقت فرامو ش نمی‌کنم وقتی «علی کریمی» از پرسپولیس به الاهلی امارات رفت از پروین پرسیدند جای خالی این بازیکن را چطور پر می‌کنید و او جواب داد «رضا جباری» را داریم. این برای من دنیایی ارزش داشت.