اعضای تیم فوتبال پرسپولیس بی‌صبرانه منتظر هستند تا پس از ۶۹ مسابقه و گذشت ۶۵۷ روز، بار دیگر هواداران را روی سکوها ملاقات کنند.

به نقل از رسانه رسمی باشگاه پرسپولیس، سرخپوشان ایران آخرین بار در دربی هفدهم بهمن ۱۳۹۸ این فرصت را پیدا کردند که در حضور هواداران پرشمار و پرشور پرسپولیس در میدان مسابقه حضور پیدا کنند. دیدار هفته نوزدهم از لیگ نوزدهم که با تساوی دو بر دو پایان یافت.

از هفته بیستم بود که حضور تماشاگران ممنوع شد و پس از آن با اوج گرفتن پاندمی منحوس کرونا حضور تماشاگران به تعطیلی گرایید و پرسپولیس و هوادارانش یکدیگر را در مسابقات ملاقات نکردند. پرسپولیس در این مدت، در دو بازی برابر الدحیل و الشارجه از لیگ قهرمانان ۲۰۲۰، در فینال آن رقابت‌ها، در شهر دوشنبه و اخیرا در عربستان برابر تماشاگر بازی کرد ولی همه این ها فقط حسرت دوری هواداران پرسپولیس و تلخی ماجرا را بیشتر کرد.

از آخرین بازی که پرسپولیس با حضور هواداران پرسپولیس به میدان رفت تا بازی این هفته برابر صنعت نفت آبادان، ۶۵۷ روز می‌گذرد و قهرمان ایران در ۶۹ مسابقه بین‌‎المللی و داخلی به میدان رفت، در حالی که با حسرت حضور هواداران هر مسابقه را پشت سر گذاشت، چه هنگامی‌که در تهران به میدان می‌رفتند و چه هنگامی‌که در دیگر استان‌ها برابر رقبای خود صف آرایی می‌کردند.

این فراغ برای پرسپولیسی که همه عمر و از روز اول حیات با هواداران بسیار و تشویق‌های ایشان خو گرفته بود، بسیار دردناک بود. پرسپولیس در این مدت دو بار جام قهرمانی لیگ و یک بار جام قهرمانی سوپرجام را بالای سر برد در حالی که در عطش غریو شادی هواداران و تشویق‌های بی‌امان آن‌ها سوخت که فریاد بزنند “بچه‌ها متشکریم”.

هیچ تیم دیگری در ایران و شاید در سراسر دنیای فوتبال، این میزان حسرتی که پرسپولیس و هوادارانش از این دوری از سر گذراندند را تجربه نکرد. اگر کرونا نیامده بود، می‌توانستیم، یک فینال آسیایی دیگر را در تهران پشت سر بگذاریم در حالی که مقام‌های ارشد کنفدراسیون و فیفا باز هم مات و متحیر از حضور وصف ناشدنی هواداران پرسپولیس، آن را به نظاره می‌نشستند و با جمعیتی که سر از پا نمی‌شناخت اما آداب هواداری را می‌دانست عکس‌های یادگاری می‌گرفتند. چه بسا این بار جام قهرمانی هم در ایران می‌ماند. می‌توانستیم باز هم انفجار شادی تماشاگران بعد از بازی نیمه‌نهایی را شاهد باشیم که تیم خود را در فینال مسابقات می‌دیدند.

ما هواداران تشویق‌های زیادی را به این تیم افتخار آفرین، تاریخ ساز و البته خودمان بدهکاریم. فقط صد افسوس که فعلا باید حضوری حداقلی در ورزشگاه‌ها را تجربه کنیم.

از همین حالا آماده می‌شویم برای سر دادن این شعار که؛ کاپیتان! تیمت رو بردار و بیا.