مرجع خبری پرسپولیس : شرایط اکنون قرمزها زمین تا آسمان متفاوت است با روزی که اسم پرسپولیس، به شکلی نامسوولانه و دور از خرد از روی محبوب ترین تیم این مملکت برداشته شد.

کمتر از چهل و هشت ساعت قبل از اینکه پرسپولیس پرآوازه چهارمین مسابقه دور از پیروزی اش در لیگ یازدهم را از سر بگذراند و تن به مصیبتی تازه و بی نظیر مثل قعرنشینی چهل و پنج دقیقه ای در جدول رده بندی این رقابت ها بدهد، مدیریت سرخپوشان طی یک جریان گسترده و پر سروصدای رسانه ای به هواداران نوید داد که موفق شده بعد از بیست سال، برند محبوب «پرسپولیس» را به این باشگاه برگرداند.

اگرچه طی همه این سالها و به رغم دو نوبت تغییر نام نسنجیده از سوی مسوولان، مردم کوچه و بازار با عشق و اشتیاق از تیم مورد علاقه شان با نام «پرسپولیس» یاد می کردند و حتی آنقدر بر این مساله اصرار کردند که این اسم دوست داشتنی دوباره به سطح رادیو و تلویزیون نیز بازگشت، اما برخی اختلافات حقوقی باعث شده بود نام مورد اطمینان مردم، نتواند فضایی بیشتر از محدوده یک پرانتز را در لوگوی این باشگاه به خودش اختصاص بدهد. با این حال مدیران پرسپولیس هفته گذشته اعلام کردند این مشکل را از پیش رو برداشته اند و از این پس، بار دیگر این نام «پرسپولیس» است که روی این باشگاه قرار خواهد گرفت. ما اما، نمی دانیم چرا و چطور چنین فتح بزرگی چنان که باید خوشحال مان نمی کند. شاید این هم از همان طعنه های ظریف روزگار است؛ اینکه «اسم» پرسپولیس وقتی به این تیم برمی گردد که «رسم» پرسپولیس از آن رخت بربسته است!

چقدر این  جشن پیروزی حقوقی و موفقیت  در راه اعاده نام سنتی سرخپوشان،  برایمان ناملموس و دوست نداشتنی  است. شاید خلی از آقایان ندانند  یا نخواهند بدانند، اما حقیقت آن است که شرایط اکنون قرمزها زمین تا آسمان متفاوت است با روزی که اسم پرسپولیس، به شکلی نامسوولانه و دور از خرد از روی محبوب ترین تیم این مملکت برداشته شد. آن روز که این اسم می رفت، پرسپولیس هنوز تیمی بود که بعضی ستاره هایش با نزدیک به یک دهه سابقه بازی، همچنان در رویای کاپیتانی اش می سوختند، تازه واردهایش چنان با تحقق یافتن افسانه عقد قرارداد با قرمزها بیگانه بودند که شب های اول را با لباس کامل این تیم به رختخواب می رفتند و می خوابیدند، رقبایش یک ماه تمام از استرس رویارویی با سرخپوشان و گلباران شدن مقابل آنها از هر حرکتی ناتوان می شدند و هوادارانش چنان با طعم شیرین پیروزی درآمیخته بودند که اگر فقط کمی بیشتر از ربع ساعت از بازی تیم محبوب شان بدون گل زده سپری می شد، به سرعت بنای اعتراض می گذاشتند و دم می گرفتند که : «بیست دقیقه گذشته، هنوز هیچ خبری نیست، مگر مسخره کردید؟» روزی که این برند دلبرانه می رفت، حال و هوای پرافتخارترین تیم ایران این بود، حالا مقایسه اش کنید با روز بازگشت این اسم؛ روزگار نامبارکی که کمر پرسپولیس زیر بار سوءمدیریت چنان خم شده که حتی دوربین های تلویزیونی هم از به تصویر کشیدن گل زودهنگام تیم قعرنشین جدول به آنها، جا می مانند.

نه؛ اسم  این تیم «پرسپولیس» نیست آقای قاضی! ما نه به مدعیان راستین و دروغین این برند به تاراج رفته کار داریم و نه از ماده و تبصره جات پرونده های پرپیچ وخم دستگاه قضا خیلی سردر می آوریم. با این همه اما، یک چیز را خوب می دانیم و آن هم این است که اسم این تیمی که شما دستش را به نشانه پیروز مجادله بالا بردید، پرسپولیس نیست. نه می خواهیم از حال و روز اسفبار فنی امروز این تیم و رده ماقبل آخرش حرف بزنیم و نه به درایت و دوراندیشی مسوولانی که به این روزش انداختند کار داریم. ما را حتی با وارثان نالایق این پیراهن ارزشمند هم کاری نیست. اینجور مواقع می توانیم به توجیه و تسکین خودمان برخیزیم که «به هر حال تیم های مشهور دنیا هم فراز و فرودهای زیادی دارند.» با تمام اینها، حقایق تلخی وجود دارند که حتی نسخه «خود فریبی» هم برای نادیده گرفتن شان جواب نمی دهد. تا جایی که ما یادمان می آید، پرسپولیس این مردم هرگز تیمی نبود که مدیران ناکارآمدش کاری کنند که سکونشین ها از همان هفته اول علیه کادر فنی اش موضع بگیرند، عزیزترین و رفیق ترین پیشکسوتانش چنین بی محابا به هم حمله کنند و شمشیر را از رو ببندند، بازیکن دوبار و سه بار اخراج شده و هتک حرمت کرده اش با سلام و صلوات به تیم بازگردانده شود، بازوبند کاپیتانی اش به آنهایی سپرده شود که دو هفته پیش فریاد می زدند «پرسپولیسی» نیستند، خبرنگاران و بوقچی هایش در صف «بن» شهروندی بایستند و هرکدام از بزرگترین اسطوره هایش به گوشه ای رانده شوند. اسم پرسپولیس چه اهمیتی دارد، وقتی رسم پرسپولیس ورافتاده و فرزند ارشد مکتب فرهنگ و اخلاق، به مهد بی معرفتی و زیر و رو کشی تبدیل شده است؟

کاش اسم  رسمی این باشگاه، هنوز «پیروزی» یا هر چیز لوس و تحمیلی و مزخرف دیگری بود، اما همان مردمی که نام پرسپولیس را بی هیچ کمکی و فقط با «رسانه» سینه و ذهن و زبان شان در خیابان ها و ورزشگاه ها زنده نگه داشتند، همچنان از هواداری تیمی لذت می بردند که مجموعه کم نظیری از تعصب، معرفت، عشق، صداقت و صلابت به شمار می آمد. این پرسپولیس امروز، بدبختانه اصلا شبیه چنین رویایی نیست، حتی با حکم رسمی دادگاه در مورد بازپس گیری نام و نشان سابقش!

* یادداشت رسول بهروش