مرجع خبری پرسپولیس : همیشه فکر میکردم چمن‌ها از خجالت مبهوت مانده اند که نه رشد میکنند و نه زرد می شوند.

اگر گشنگی امانمان دهد تا آزادی میرویم، آنقدر دردهایمان را جیغ میکشیم که با زخم‌هایمان بازیکنان یه قل دوقل بازی کنند و بیت المالمان را آنقدر آرام بدوند که پاهایشان زخم برندارد.

طبقه ی بالا مینشینیم ، سیگارهایمان را پشت به پشت میکشیم تا، جایمان که همیشه طبقه ی بالاست آنقدر دود کند که دوربینهای جایگاه پرچمهای مارا جار بزنند و ما دردهایمان را با لبخند تلو تلو بخوریم.

داد میکشیم : پـــرســپـولـیــــس! پرسپولیسمان، هــــی یادش بخیر…

همیشه فکر میکردم چمن‌ها از خجالت مبهوت مانده اند که نه رشد میکنند و نه زرد میشوند، چرا که جیبهای خالی مان پراز فراموشی شده ، که برادری که طبقه ی پایین مادرم را دلیرانه صدا می کند صدای نارنجک اش از تمام میدانهای نبردمان بلند تراست…

جیغ میکشیم / توپ / تانـــک / فشفشه، داور جان این توپ به جانمان بسته است تورو خدا دقت کن که انگاری این تنها تفریحمان باید با خانواده باشد.

آنقدر سوت میکشیم تا گوشهایمان از یاد میبرند، قرارمان هیچ وقت آسیا نبود…، که آرزو میکنیم‌ای کاش به جای تاریخ ، درس فوتبال داشتیم، چرا که آنقدر حرف برای گفتن داریم که هر روز میتوانستیم کنفرانس بدهیم.

هیچ وقت وی آی پی نبوده ایم تا ببینیم شب برنامه ی رفاقت به صرف شام و شیرینی و شراب ترتیب داده اند که ما چوب پرچم‌هایمان را از جایگاه در میاوریم تا روی سر برادرمان آنسوی زمین خط مستقیم را سرخ نقاشی کنیم. اما اینجا روزنامه را بی‌عذاب وجدان میخریم، با گلهای آفتاب گردان دردهایمان را میشکنیم و فراموش میکنیم که فیلم هیچ وقت برای ردیف آخر سینما ساخته نمیشود.

که آخر بازی درِبازِ جیبهایمان به دربست که نرسید، شیشه‌های اتوبوسهایشان را گردن ما حلقه کنند،

اینجا به ما هم میگویند ” مـــَـــــر د م “

دلنوشته‌ای از حمید طاهری