«پرسپولیس»، «استیل‌آذین» یا «پیروزی» بیش از 20 میلیون طرفدار تیم محبوب سرخپوش پایتخت، در شروع بازی‌های فصل جدید لیگ برتر بر سر این سه راهی بزرگ قرار می‌گیرند. اینکه نمی‌دانند از میان این سه تیم، کدام را باید دوست داشته باشند. پرسپولیس؛ تیم سرخپوش محبوب مردم که در سال 1346 توسط علی عبده پایه‌گذاری شده و مردم دوستش داشتند چون به جای شاهین آمده بود تا نمادی از تیمی مردمی باشد برابر باشگاه سلطنتی تاج، حالا 42 سال بعد از تأسیس سه صاحب دارد. سه صاحبی که هر کدام خود را مدعی مردم‌مداری می‌دانند و برای بالا بردن بهای «برند» باارزش باشگاه‌شان که ارزشش را از طرفداران میلیونی تیم می‌گیرد، با هم سرشاخ شده‌اند.

«پیروزی» نام تیمی سرخپوش است که سازمان تربیت‌بدنی در سال 1379 توانست مالکیتش را از آن خود کند. تیمی که تا پیش از این در دست عابدینی و همراهانش بود و اختلاف آنها داشت رو به نابودی‌اش می‌برد. تیمی که سرخ می‌پوشد. تیمی که بیشترین قهرمانی را در لیگ ایران دارد. تیمی که اسطوره‌هایش، علی پروین، همایون بهزادی، محراب شاهرخی، جعفر کاشانی، نادر محمدخانی، محمد پنجعلی، علی‌دایی، مهدی مهدوی‌کیا، فرشاد پیوس، صفر ایرانپاک و علی کریمی هستند.

تیمی که طرفدارانش معتقدند، محبوب‌ترین تیم ایران و آسیاست. تیمی که همه از اسطوره‌ها تا هواداران 10 ساله‌اش در شهرهای دور‌افتاده کشور، «پرسپولیس»‌اش می‌نامند. اسمی که البته سال‌هاست، دیگر امتیازش در اختیار مالکانی که تیم را اداره می‌کنند نیست. چه آن زمان که عابدینی و محلوجی اداره‌اش می‌کردند و نه حالا که محمد علی آبادی و دولت نهم مدیریتش را هر سال در دست گروهی قرار می‌دهند و آخرین بار اعلام کرده‌اند سهامش را به مردم می‌فروشند. برند پرسپولیس 18 سال قبل واگذار شده و حالا سازمان ورز‌ش که داعیه مالکیت تیم مردمی را دارد چاره‌ای ندارد غیر از اینکه بیانیه صادر کند و از رسانه‌ها بخواهد: «چون نام زیبای پیروزی از شعار معروف «استقلال، پیروزی!‌، جمهوری اسلامی» گرفته شده، این تیم را دیگر پرسپولیس ننامید.» خواسته‌ای که هیچ‌وقت عملی نمی‌شود چون نام پرسپولیس سال‌هاست که در دل هواداران این تیم ریشه دوانده و مردم تیم را فقط با این نام می‌شناسند.

تاریخ می‌گوید، پرسپولیس در جاده قدیم شمیرانات بنیانگذاری شد؛ خیابان شریعتی فعلی. این اتفاق در سال 1346 و به دست علی عبده رخ داد. این تاریخ، امروز نام مدعیان زیادی را به عنوان مانع، بر سر راه واگذاری پیروزی قرار می‌دهد. همه‌چیز از 18 اردیبهشت سال 1370 آغاز شد، وقتی «پرسپولیس» توسط اسماعیل وفایی با 5/50 درصد سهام، سازمان تربیت‌بدنی با 49درصد سهام و حسین منتظر موعود با 5/0درصد سهام تأسیس شد و به ثبت رسید.

دقیقاً، 2 سال و 5 ماه و 2 روز بعد، سازمان تربیت‌بدنی در نامه‌ای با امضای حسن غفوری فرد اعلام کرد تمایلی به ادامه فعالیت در شرکت پرسپولیس ندارد و سهام خود را به طور کامل به شرکای دیگر واگذار خواهد کرد. در تاریخ

 20/6/76 این سازمان بی‌آنکه بر سر میز مذاکره بنشیند، کل سهام خود را به اسماعیل وفایی سپرد و از شرکت پرسپولیس خارج شد.

در همان تاریخ وفایی سهم خود را به٤٩درصد کاهش داد و آن را نزد امیر عابدینی مدیرعامل سابق پیروزی به امانت گذاشت. منتظر موعود هم 5/0درصد سهم خود را به بهروز محمودی واگذار کرد. در تاریخ 17/7/87، عابدینی تمام سهم امانتی را در ازای دریافت وجه به وفایی برگرداند و از پرسپولیس خداحافظی کرد. به این ترتیب وفایی مجدداً صاحب تمام سهام پرسپولیس شد؛ با این تفاوت که دیگر تیم فوتبالی وجود نداشت و با ثبت شرکت پیروزی (پرسولیس) در سال 1380، سازمان رسماً صاحب این تیم شد. البته تیمی که نامش پرسپولیس نیست.

شرکت پرسپولیس حالا ادعا می‌کند که تیم فوتبال این شرکت باید به صاحبان اصلی‌اش که آنها هستند برگردد. این شرکت حتی چارت سازمانی خود را مشخص کرده و مجمع عمومی خود را برگزار می‌کند. طبق این چیدمان، شرکت غذاسازان زندگی به نمایندگی حمید موحدی و شرکت تجارت بین‌المللی وفا کیش به نمایندگی مصطفی جوادی شجونی برای مدت دو سال به عنوان اعضای هیأت‌مدیره پرسپولیس فعالیت خواهند کرد. اسماعیل وفایی رئیس هیأت‌مدیره و مدیرعامل لقب گرفته و حمید موحدی هم به عنوان نایب‌رئیس هیأت مدیره فعالیت خواهد کرد.

همچنین محرم هادی‌سرابی به سمت بازرس اصلی و کمال میرمحمدی به سمت بازرس علی‌البدل برای مدت یک سال انتخاب شدند. شرکت پرسپولیس حالا دورخیز بلندی برای بازپس گرفتن تیم «فوتبال پیروزی» کرده و حتی سایت خود را با آدرس اینترنتی PERSPOLIS-FC. COM راه‌اندازی کرده است. آنها با انتشار بیانیه‌ای اعلام موجودیت کرده‌اند. آنها خود را مالک برند پرسپولیس می‌دانند.

حسین هدایتی؛ مالک استیل‌آذین که می‌خواست نامش اسطوره‌ای برای هواداران پرسپولیس باشد، وقتی دید سهام پرسپولیس در اختیارش قرار نمی‌گیرد، سعی کرد تا تیمش استیل‌آذین را لیگ برتری کند. هدایتی ابتدا فکر می‌کرد سازمان سهام تیم را به او خواهد فروخت و او با مشارکت برند «پرسپولیس» که در اختیار یکی از دوستان تجاری‌اش یعنی اسماعیل وفایی است، تیم را با نام پرسپولیس به لیگ برتر می‌فرستد. اما وقتی رئیس سازمان در مصاحبه‌ای به هدایتی گفت: «اگر قصد تیمداری شخصی داری، استیل‌آذین را به لیگ برتر بیاور.»

او که می‌خواست مرد اول طرفداران سرخ باشد، مذاکراتش را با وفایی، نماینده شرکت ماری براون در ایران ادامه داد. آنها حتی به ادعای یکی از نزدیکان پرسپولیس مبلغی را هم میان هم مبادله کردند تا پرسپولیس در اختیار مالک استیل‌آذین باشد. این قرارداد البته ثبت محضری نشد ولی هدایتی بابت پولی که گفته می‌شد مبادله شده، اصرار داشت می‌تواند تیم لیگ برتری‌اش را با نام پرسپولیس به لیگ برتر بفرستد.

او قصد داشت اپوزیسیون از چهره‌های محبوب پرسپولیس را شامل محمد دادکان، حبیب کاشانی، علی دایی، علی کریمی، نیکبخت‌واحدی و چند چهره سرشناس دیگر در کنار هم جمع کند و با نام پرسپولیس تیمش را به لیگ برتر بفرستد. اتفاقی که سازمان ورزش را وادار می‌کرد تیمش را با نام پیروزی به بازی‌های لیگ‌برتر بفرستد. اینگونه دو پرسپولیس از تهران برابر طرفداران تیم قرار می‌گرفت. وفایی و همکارانش اما معامله با هدایتی را به‌هم زدند و حالا خود قصد دارند تیمی را به این نام راهی لیگ برتر کنند. آنها در پی خرید امتیاز یکی از 18 تیم لیگی هستند تا با انتقالش به تهران، یک پرسپولیس جدید داشته باشند. تیمی که پیشینه تأسیسش سال 1346 است.

حالا هم وفایی، هم هدایتی که استیل‌آذینش در لیگ‌‌برتر است خود را مالک پرسپولیس می‌دانند. سازمان ورزش که حداقل تا ماه‌های آینده قصدی برای واگذاری تیم به مردم ندارد هم برای سرپوش گذاشتن روی همه ناکامی‌های سال قبل، سعی دارد بودجه‌ای زیاد را به تیمش تزریق کند و حتی اگر شده مقابل اپوزیسیون منتقدش، کم نیاورد.

تیمی که مردم به آن عشق می‌ورزند، نامش پرسپولیس است. تیمی که حالا سه مدعی دارد. سه مدعی که همه دنبال اعتبار برندی هستند که ارزشش از پشتوانه حمایت‌های مردمی و افتخارات باشگاه ناشی می‌شود.
مردم اما اگرچه هربار مالکین اصلی این برند نامیده می‌شوند اما سهمی از این جنگ بر سر اموال ندارن