مرجع خبری پرسپولیس : بذری که مصطفی دنیزلی چهار ماه پیش در مزرعه پرسپولیس کاشت و طی همه این مدت، هر روز در سرمای کم سابقه تهران از آن محافظت کرد، کم کم به ثمر می نشیند و انتظار چشم های خیره را به تدریج پایان می دهد.

پرسپولیس(با همه بی بضاعتی اش) آرام آرام تبدیل به همان تیمی می شود که اواخر لیگ ششم هوش از سر فوتبالدوستان ایرانی ربوده بود و به تنهایی، با آن فانتزی دلربایش کاری کرد که دنیزلی بدون جام تبدیل به محبوب ترین مربی خارجی دوران معاصر فوتبال ایران شود.

شاید هشتاد هزار نفری که عصر چهارشنبه، بعد از سالیان دراز گلباران شدن یک حریف خارجی را در مقابل تیم شان دیدند و لذت بردند، تازه فهمیده باشند فریادهای دیوانه وار باغبان ترک تبار پرسپولیس در حاشیه بازی با نفت تهران چه فلسفه ای داشت. شاگردان افندی طی پنج روز گذشته 9 گل زده اند و حداقل 20 موقعیت کلیدی گلزنی داشته اند تا نشان بدهند آقامصطفی گام به گام به ساختن تیم مطلوبش نزدیک تر می شود.

افندی در مورد تنها هدف باقی مانده پرسپولیس از زمان استخدامش بلوف نمی زد؛ تیم او «واقعا» در بازی های آسیایی نمایش متفاوت و متکاملی ارایه می دهد. اگرچه هنوز برای جشن گرفتن خیلی زود است، اما تک امتیاز طلایی ریاض و این پیروزی درخشان تهران، از آن اتفاقات شیرینی هستند که نمی توان بی تفاوت از کنارشان عبور کرد.

غربال های فراوان دنیزلی و آزمون و خطاهای دنباله دارش در تیمی که خودش نبسته و موجودیتش هیچ ارتباطی به سلیقه و دیدگاه های او ندارد، حالا به ترکیبی قابل اعتماد و تعویض هایی عمدتا کارگشا انجامیده است. اتفاقی نیست که شش روز بعد از قهرمانی استقلال در جام حذفی، برای تماشای پرسپولیس آسیایی دو برابر آبی ها تماشاچی به استادیوم می آید. این از آن تفاوت های معناداری است که پرویز مظلومی کمی بیشتر باید در موردشان فکر کند!

فقط خدا می داند اگر دنیزلی چهار ماه زودتر آمده بود و این تیم، چهار ماه پیش از این به مرحله «بازدهی» می رسید، الان فضای فوتبال ایران چه شور و حال شگفت انگیزی داشت. افسوس که شانس استفاده از دو جدول کاملا سفید شرکت در مسابقات لیگ و حذفی و موقعیت بازی در حضور ده ها هزار تماشاگر خودی در اوایل فصل، به سلف ناخلف آقامصطفی بخشیده شد تا او از هر یک مسابقه فوتبال، جنگ اعصابی در تیراژ چند میلیون نفر بسازد و برای تماشای اولین باری که پرسپولیس از حریفش پیش می افتد، انتظاری 400 دقیقه ای را به هواداران دیکته کند.

با این همه اما، دنیزلی پرسپولیس زخم خورده ای را که به ارث برده بود، ذره ذره ترمیم می کند و حالا توانسته با همان تیم، روزی خاطره انگیز مثل جشن باشکوه چهارشنبه را رقم بزند. دیروز هم اتفاقا جمعیت حاضر در ورزشگاه آزادی، در آخرین دقایق بازی یکصدا «علی دایی» را تشویق می کردند؛ اما این بار نه با لهجه ای خشن و انگیزه ای انتقامجویانه، بلکه با خاطری آسوده و صرفا برای دلگرمی دادن به اسطوره ای که از یک تصادف سخت، جان به در برده است. ببخشید افندی؛ ببخشید که برای رقم زدن این رویای دلپذیر، چند ماه تاخیر داشتیم و باز همه کارها را گردن شما انداختیم. ببخشید که با بدمدیری و بدمربیگری و بدسرپرستی پرسپولیس، کاری کردیم که در همین تیم ناقص هم نصف بازیکنانت «یک شیفته» باشند و در همه مسابقات نتوانی از آنها استفاده کنی!

نکته: این استراتژی کاملا مردمی تشویق «خلیج فارس» در مسابقات تیم های کشورمان با نمایندگان سرزمین های عربی، از آن ترفندهای تیزهوشانه ایرانی است که مثل خار در چشم «خیلی ها» فرو می رود. شنیدن و سردادن این فریادها، اساسا بدجوری لذت دارد؛ بدجوری!

رسول بهروش