مرجع خبری پرسپولیس : صعود از گروه، گذر از مرحله پلي آف و شايد رسيدن به جمع 4 تيم و حتي رسيدن به فينال. روياي پرسپوليس، روياي مصطفي دنيزلي و روياي انبوهي از تماشاگران كه شاكله يكي از دو قطب برتر فوتبال ايران را تشكيل مي‌دهند رفته رفته رنگ واقعیت می گرفت اما در چشم به هم زدنی رو به زوال رفت.

به نمايش سراسر انتقاد سرخ‌ها مقابل الهلال نگاه كنيد. كار سخت و منزجركننده‌اي است اما بايد دوباره آن بازي را در ذهن مرور كرد. آيا نشانه‌اي از آن بازي‌هاي گلادياتور گونه در اين بازي نيز ديده مي‌شود؟

پرسپوليس بازي با الشباب، پرسپوليس بازي با الغرافه كه خالق آن برد پر گل در زمین حریف شد و پرسپوليس بازي با همين الهلال در عربستان كجا است؟ چه كسي مي‌تواند باخت سرخ‌ها در ورزشگاه آزادي را برابر نماينده سعودي ببيند و سكوت كند؟! شاگردان دنيزلي خالق نمايشي بودند كه جاي هيچ دفاعي را باقي نمي‌گذارد. شكست خانگي مقابل الهلال عربستان؛ تيمي كه ما ايراني‌ها معمولا روي آن آلرژي داريم! انتقاد از عملكرد پرسپوليس را ضروري جلوه مي‌دهد.

پرسپوليس در ورزشگاه آزادي به بايرن مونيخ هم باخته بود؛ تيمي كه اوليور كان دژ محكم ژرمن را در دروازه خود مي‌ديد اما اين باخت كجا و آن باخت كجا؟! شكست درخانه مقابل تيم‌هاي عربي قابل هضم نيست. همانطور كه استقلال چندي پيش مقابل الجزيره در ورزشگاه آزادي زانو زد و سبب سرخوردگي دوستدارانش شد. تاسف‌برانگيز است اما انگار باختن به تيم‌هاي عربي در ورزشگاه آزادي تبديل به عادت تازه سرخابي‌ها شده است! استقلال در خانه به الجزيره مي‌بازد و حالا نوبت به ارتش سرخ رسيده تا بار ديگر اين خبر شوم را به گوش اهالي فوتبال برساند.

پرسپوليس ديگر تیم سرسخت، با نشاط و پرانگيزه بازي‌هاي قبل نيست. پرسپوليس بازي با الشباب كجا است؟ يك گل، دو گل، سه گل؟! نه، شش گل! آن پرسپوليس كجا است؟ سرمربی تیم بارها و بارها خبر از اتفاقاتي خوش و درست شدن همه چیز در عرصه ليگ قهرمانان آسيا مي‌داد. آن روز كه افندي گفت در ليگ هم شانس قهرماني داريم مثل بشيكتاش، شايد خوشبين‌ترين هواداران سرخ حرف‌هاي او را جدي نگرفتند اما وقتي دنيزلي از فتح ميدان‌هاي آسيايي گفت همگان وعده او را باور كردند.

پرسپوليس خوب و اميدواركننده هم آغاز كرد؛ تساوي در عربستان و پس از آن برتري چشمگير و خيره كننده برابر الشباب و آن بازي حيرت‌انگيز در قطر. پرسپوليس امروز اما هيچ نشاني از آن پرسپوليس ندارد. آنها رنگ عوض كرده بودند، پرسپوليس لباس نو ‌پوشيده بود اما آرام آرام لباس نو را از تن خارج كرد. اين پرسپوليس همان است كه در هفته های آخر ليگ مي‌بينيم. همان تیمی که هزار حرف و حدیث پشت سرش است. سرخ‌ها بايد ممنون آودوكيچ باشند؛ ستاره بازي با الهلال كه مانع از شكل‌گيري شكستي تلخ و تحقيرآميز شد. ديروز قرار بود روز پرسپوليس باشد. افندي وعده‌اش را داده بود، با لبخند هميشگي و با همان سيماي اميدوار اما ديروز شب بود، شاید تاریک تر از شب. حالا بايد دعا كنيم پرسپوليس در امارات لااقل يك امتياز بگيرد تا همين جا با ليگ قهرمانان آسيا وداع نكند. آيا با همین نمايش كه عصر ديروز شاهد بوديم مي‌توان اميدي داشت؟

ركورد پاس اشتباه در يك نيمه

همانطور كه تماشاگران قول داده بودند تا ركورد ديگري را به ثبت برسانند و با حضور گسترده خود ورزشگاه را يكدست سرخ كنند، مازيار زارع، محمد نوري و حسين بادامكي هم با همكاري هم، ركورد تعداد پاس‌هاي اشتباه در يك نيمه را از آن خود كردند. البته غلامرضا رضايي هم رقابت خوبي با آنها داشت اما اگر اشتباه نكنيم حسين بادامكي در پايان نيمه اول با آماري قابل توجه نسبت به ساير همبازيان خود ركورددار به رختكن رفت.

پنالتي؟

بازيكن الهلال از داخل محوطه جريمه توپ را به سمت دروازه شوت مي‌زند؛‌چشم‌هاي آودوكيچ از حدقه درآمده و قلب ما يك لحظه استپ كرده كه شيث رضايي وسط محوطه شيرجه مي‌زند. دست‌هاي  او به هوا می رود، توپ بلوكه مي‌شود. هواداران دست‌هاي‌شان را روي سر گذاشته‌اند و منتظرند تا داور سوت بكشد و نقطه پنالتي و کارت قرمز را نشان دهد اما اين اتفاق رخ نمي‌دهد تا حالا دوباره قلب‌ها به حالت عادي شروع به تپيدن كند و این سوال را از خود بپرسد که این ها بازیکن فوتبال بوده اند یا کشتی و هندبال؟

مرغ همسايه واقعا غاز است

بيچاره آودوكيچ، هر هفته كنار ميثاق و هوشيار تمرين مي‌كند و آخر هفته هم به ورزشگاه مي‌رود و خون دل مي‌خورد كه پرسپوليس در ليگ برتر ايران چهار تا چهار تا گل مي‌خورد. آودوكيچ ديروز در نيمه اول آنقدر خوب بازي كرد كه به همه بگويد اگر امروز پرسپوليس در انتهاي جدول دست و پا مي‌زند به خاطر ضعف خط دروازه اش است. ديروز اگر  اين دروازه‌بان بوسنيايي درون دروازه نبود، در همان نيمه اول الهلال صاحب يك پنالتي شده بود و چه بسا يك گل هم مي‌خورد. آودوكيچ حتي در چند صحنه جور مدافعان پراشتباه پرسپوليس را كشيد و اشتباهات نصرتي و شيث را ‌پوشش داد. تک به تکی را که گرفت دیدید؟ توپ از هر 11 بازیکن رد شده بود و حتی خود آودوکیچ هم دریبل خورده بود اما این بازیکن متعصب تا آخرین لحظه تسلیم نشد و با حمله به زیر پای مهاجم الهلال توپ را جمع کرد. حالا باز هم امثال مایلی کهن و قلعه نویی بیایند بگویند چون ما چشم آبی نداریم برایمان مرغ همسايه غاز است.

شب بود آقای دنیزلی!

گل اول بازي را ديديد؟ همان گلي كه الهلال زد. جان هر كسي دوست داريد يك بار ديگر اين گل را تماشا كنيد. در برنامه نود خوب نگاه كنيد كه چه اتفاقي افتاد. اميرحسين فشنگچي -که قرار بود تعویض طلایی دنیزلی شود- به محض ورود به زمين توپ را پشت محوطه جريمه الهلال لو مي‌دهد. آقاي تازه‌وارد كه بايد سرشار از انرژي و انگيزه باشد، به جاي بلند شدن از زمين و تعقيب بازيكن الهلال روي زمين لحاف و تشك پهن مي‌كند و همانجا مي‌خوابد و با پوزخند به داور كره‌اي نگاه مي‌كند.

در حالي كه فشنگچي بي‌خيال روي زمين دراز كشيده بازيكن الهلال با 3 ضرب توپ را به محوطه جريمه پرسپوليس مي‌رساند و سرانجام از فضاي خالي پشت‌سر حميد علي‌عسگري دروازه باز مي‌شود. بازيكن الهلال در گوشه زمين شادي مي‌كند و نمي‌دانيم فشنگچي از جايش بلند شده يا نه. اينها نسل جديد فوتبال ايران هستند. نسلي كه بايد ما را به جام جهاني ببرند. نسلي كه جواب سلام مردم را با زور مي‌دهند و هميشه طلبكارند كه چرا پول ما –200، 300 ميليون ما– پرداخت نمي‌شود. اين نسلي كه از همه حركات و رفتارش غرور مي‌بارد اما غرور ملي را هرگز درك نمي‌كنند، حتما بعد از بازي مثل طلبكارها خواهند گفت: «چرا هفتاد و پنج هزار نفر به ورزشگاه آمده بود، اگر 100 هزار نفر بودند حتما ما بازي را مي‌برديم.»

حالا با اين نسل طلايي و هميشه طلبكار به جام جهاني خواهيم رفت؟ خدا ما و كارلوس كروش را عاقبت به خير كند كه به اين نسل جديد دل بسته‌ايم.

هواداران پرسپولیس دیروز دو دسته بودند. دسته ای که در ورزشگاه بودند و می گویند به چشم خود دیدند که بازیکنان پرسپولیس راه می روند. بازیکنان جلو عقب نمی آیند و مدافعان به راحتی جا می مانند. دسته دیگر از پای تلویزیون بازی را تماشا کرده اند و می گویند صدای مصطفی دنیزلی را شنیده اند که بر سر بازیکن فریاد می زند اما بازیکن بی تفاوت از کنارش رد می شود.

مثل روز روشن است که بازیکنان پیروزی(هرچه فکر می کنیم حیف است از نام پرسپولیس استفاده شود!) دیروز از تمام داشته های خود برای برتری برابر الهلال استفاده نکردند. اما شما هم مقصرید آقای دنیزلی!

شما که از نزدیک بی تفاوتی 11 بازیکن در زمین را دیدید چرا تا دقیقه 90 به آنها اطمینان کردید؟ ممدوتال را آوردید که جلوی آبروریزی بیشتر را بگیرد؟ وقتی که می بینید این ها در طول نود دقیقه 3 کیلومتر دوندگی مفید هم ندارند چرا هاشمیان و مهدوی کیا را از فهرست خارج می کنید؟ اینها اگر با 6-35 سال سن 20 دقیقه هم دوندگی داشته باشند از 90 دقیقه تحرک اشباح اطراف خود بیشتر می دوند. با این ها اگر تیم آدم هم باخت، مردانه باخته و می تواند سرش را بالا بگیرد و بگوید همه توانم همین بود.