امروز بار دیگر قدرت مدیریت بلامنازع فدراسیون خنده و شادی فوتبال را به عینه مشاهده کردیم و دیدیم شاهکار سه گانه شکست های متوالی و ناکامی تیم های مختلف ملی  که در طی سه روز به وقوع پیوست.

پرسپولیس نیوز، دقایقی پس از به صدا در آمدن سوت پایان بازی ایران و ازبکستان است که بیننده مغموم و عصبی با اعصاب و روانی دگرگون در حالی که از بهت این شکست همچنان میخکوب بر سر جایش نشسته و توان تعویض و حتی خاموش کردن تلویزیون خود را ندارد پس از نظاره اجباری اخبار گوناگون, با استودیو پخش سیما مواجه شده و ناخود اگاه پای سخنان کارشناسی مهمان برنامه مینشیند.اما قبل از آن با اظهار نظر های عجیب مجریان برنامه(چه شبکه سوم و چه شبکه جام جم)مواجه می شود که گویا قصد دارند به هر طریقی به بیننده خود روحیه تزریق کنند تا بلکه اندکی از آلام آنان کاسته شود و مدام از امیدی حرف میزنند که قرار است پس از پیروزی در سه دیدار مشکل آتی برای صعود مستقیم تیم ملی ایران باقی بماند!

ایران در حالی از رقیب خود شکست خورد که شاید بتوان این نتیجه را از قواعد انصاف فوتبالی خارج دانست اما انصاف هرگز تعیین کننده نتیجه یک مسابقه فوتبال نیست چه بسا در این صورت شکست ازبکستان در دیدار رفت نیز مشمول همین قضیه می شد.تیم ملی ایران دستپخت تعطیلی های مکرر و سکته های گاه و بیگاهی که مربی خود به فوتبال باشگاهی کشور تحمیل میکرد را میچشد.پس از بردی با چاشنی بخت و اقبال بلند در برابرکره جنوبی که ماحصل پرواز سیمرغ شانس کیروش بر فراز آزادی بود همگان انتظار بردی راحت در دیداری خانگی برابر ازبکستان را داشتند تا یکبار هم که شده طعم شیرین صعود راحت و بدون دردسر و البته بی نیاز از نذر و نیاز و ادعیه را بچشند اما زهی خیال باطل!

 
امروز بار دیگر قدرت مدیریت بلامنازع فدراسیون خنده و شادی فوتبال را به عینه مشاهده کردیم و دیدیم شاهکار سه گانه شکست های متوالی و ناکامی تیم های مختلف ملی  که در طی سه روز به وقوع پیوست.فدراسیونی که تحت امر مربی تام الاختیاری است که خود آنرا استخدام نموده است ولی گویا واقعیت عکس این مهم است.فوتبال آماتور گونه ایرانی امروز میزان تهی بودن از تاکتیک تیمی و تفکر گروهی را نشان داد.حملاتی که در ظاهر نشان از بازی خوب ایران بود ولی کسی به واهمه حریف و ترس از شکستش که باعث عدم ارائه درصد کمی از بازی رفتش شد اشاره ای نکرد.اما ماحصل این حملات نه موقعیت های گل بالا بلکه تنها خیمه ای سنگین و بدون برنامه بر روی دروازه ازبکستان بود.و از آن طرف هر گاه رقیب پشت محوطه جریمه خصوصا جناحین دارای موقعیت میشد مو بر تن حاضرین در ورزشگاه و بینندگان تلویزیونی سیخ میشد و همه منتظر بروز اشتباهی از جانب دروازه بان ثابت چندین سال اخیر تیم ملی بودند.ترسی که البته به جا و منطقی بود و در پی یکی از همین ارسال ها مهاجم حریف خود را در برابر دروازه ایران میدید و از تعجب عدم خروج رحمتی انچنان مشعوف شده بود که کم مانده بود قالب تهی کند و گل برتری را نیز به ثمر رساند!
 

برنامه تیم ملی بعد از دریافت گل هم که دیگر نیازی به توضیح نداشت.بازگشت به فوتبال علی اصغری دهه شست و ارسال از تمامی نقاط زمین بر روی دروازه رقیب به امید رخ دادن معجزه ای برای باز شدن دروازه.

ما حصل تعطیلی های مکرر لیگ, پرداخت های کلان به مربیان تیم ملی,هزینه های میلیاردی در برگزاری اردو های مختلف و دعوت از تیم های ملی کشور های دیگر, یکه تازی و پرخاش گری و سلطنت مربی تیم ملی آیا همین تاکتیکی بود که سالها پیش ناصر ابراهیمی و علی پروین از آن استفاده نموده و ایران را در ان سالها قهرمان بازی های آسیایی کردند؟چه کسی از مربی تیم ملی بازخواست خواهد کرد؟چه کسانی از ایشان توضیح میخواهند تا ثابت کنند مربیان پرتغالی خوب نیستند؟! آیا باز هم باید پشت دیوار حمایت از تیم ملی چشم ها را بر روی واقعیات بست و به زور لبخند امید ورضایت بر لبان خود آورد؟آیا ورود به امپراطوری خود ساخته "کیروش"  برای اصحاب رسانه حرام است؟تیم ملی ایران بیش از هجده ماه است در اختیار کادر فنی کنونی قرار گرفته است.از مباحث عدم پیشرفت تیم و جدل بر سر راندمان مربیان بگذریم, آمار خط حمله تیم ملی را با چه بهانه ای میخواهیم توجیه کنیم؟

شکست امروز تیم ملی عیان نمودن عیار واقعی فوتبال ملی ما در سالیان اخیر بود.فوتبالی که هنوز اندر خم یک کوچه است و در توهم موفقیت های دهه نود میلادی انهم به واسطه بازیکنان بزرگ آن زمان خود را هنوز آقای آسیا و قدرت اول قاره کهن میپندارد ولی در بزنگاه های حساس کاسه چه کنم بر دست میگیرد و دست به دامان نذر و نیاز و دعا و .. می شود تا بتواند خلا مدیریت و دانش فنی را جبران کند.فوتبال ایران شایستگی صعود به جام جهانی را دارد ولی نه به واسطه مدیریت حضرات و یا توان فنی مربیان کنونی اش بلکه به خاطر شادی دل هزاران نفری که رنج حضور در ورزشگاه را به جان میخرند و نیز میلیونها نفری که فوتبال تنها دلخوشی زندگی پر مشقت آنان است.
علی ستایش