یکشنبه 29 دی (20:28)

مرجع خبری پرسپولیس : سرعت کیمیای فوتبال پرسپولیس

آنچه بعد  از ده نفره شدن پرسپولیس رخ داد بسان پرتو قوی ای از نورافکن بود بر کنج تاریکی. مشکلی که تا امروز زنده بود و نفس می کشید اما مستتر بود و پنهان. غلامحسین پیروانی  فرمول ساده و مشخصی دارد ، اوحتی وقتی با مدد به فیلم های آموزشی می خواهد خودش را در تبار مربیان علم گرا قرار دهد باورش چندان ساده نیست چرا که  فوتبال او بدوی تر از آن است که با تاکتیک های روز دنیا گره بخورد اما همین مربی سنتی از دسته  مربیان موفق  به حساب می آید.حالا علت چیست؟ پایبندی به همان اصول آموخته و ادراک صحیحی که نسبت به پتانسیل تیمش دارد .ستاره های  پیروانی را کنار هم قرار دهید و ببینید شاخص مشترک اکثر آنها چیست ؛ از مهدی رجب زاده گرفته تا مهرزاد معدنچی ، سیاوش اکبرپور ، غلامرضا رضایی واینک رضا خالقی فر. سرعت سرعت و باز هم سرعت.  در سبک فوتبال پیروانی  به  این فاکتور  احترام گذاشته می شود و وقتی او در یک کلام می خواهد ضعف پرسپولیس را بیان کند به زبان ساده و بی نیاز از بازی با واژه  می گوید ؛” این تیم بازیکن سرعتی ندارد”.
 پرسپولیس مادامی که به گل پیروزی نرسیده بود  و با یازده بازیکن در زمین حضور داشت از راه حلال به دنبال گل می گشت ؛ همه با هم حمله می کردند و همه با هم به هیچ می رسیدند  اما  تنها گل بازی با فولاد از روی حرکتی خلق شد که از مشابه آن در تمام دقایق باقی مانده اثری نبود ؛ پاس هوشمندانه و درعمق توره و مجبور کردن علی کریمی برای  کورس بستن با ناجی بداوی. نتیجه ؛ متوقف کردن شماره هشت و اعلام ضربه پنالتی برای میزبان.  پرسپولیس  این چنین به گل می رسد اما  دیگر چنین صحنه ای شبیه سازی نشد و بدتر از همه وقتی توره اخراج شد ، ضعف نبود سرعت به بی رحمانه ترین شکل ممکن خویشتن را از حجاب گمراه کننده اش خارج ساخت.

آنچه غلام پیروانی  با فهمش از  ضعف  فوتبال پرسپولیس  بیان کرد در چهل و پنج دقیقه نیمه دوم آنقدر واضح بود و عیان که  نیل آرمسترانگ فقید  هم می توانست  از  کره ماه آن را ببیند! دفاع در برابر چشمان هواداران خودی آن هم در ورزشگاه آزادی چندان خوشایند نیست حتی اگر در پس آن سه امتیاز  نهفته باشد.اما  ذهن افشین – که به رغم همه  ضعف هایش نشان داده ترسو نیست – دفاع مطلق را نشانه نمی رفت، پرسپولیس قرار بود ده نفره دفاع کند و در ضد حملات همان سناریویی را  عملیاتی کند که چند ماه قبل فولاد در اهواز کرد اما  پر مهره ترین مجموعه لیگ برتر حتی برای یک بار هم نتوانست چنین کند تا در پایان این مصاف ، سر مربی جنوبی ها  تیمش را بازنده سر افراز بداند. لقبی که هیچ گاه تیم های بازنده در زمان دنیزلی نمی توانستند  به خود بچسبانند، چرا که  در زمان هجوم به دروازه پرسپولیس  بلافاصله با ضد حمله و تهدید دروازه خودی مواجه می شدند. اما پرسپولیس در روزی که  برای حفظ افشین دست به هر کاری می زد نتوانست چنین کند. علت چندان پیچیده نبود ؛  نه علی کریمی به عنوان مهاجم هدف سرعت اجرای این تاکتیک را داشت و نه نیکبخت نا آماده و بادامکی  چنین پارامتری را دارا بودند. آرامش تنها زمانی  برمی گردد که دست کم قرمزها سه مصاف متوالی را با پیروزی طی کنند اما با این نقیصه بزرگ  تا کجا می توان جلو رفت؟
 چرایی این حقیقت که تا امروز فقط آنها در دو دیدار( داماش و پاس) توانستند با تفاضل بیش از  یک گل برنده شوند وعلت شکننده بودن پیروزی های پرسپولیس ریشه در چنین معضلی دارد ؛ تیمی که برای گل زدن حتما باید  حلال وار  و با بیش از  پنج یار حمله کند و در غیاب توره چنان با فقر سرعت مواجه می شود که هیچ دفاعی دغدغه  غافلگیری از ضد حمله را نخواهد داشت.
 می توان  خواهان مربی بزرگ و کار بلد بود، می توان تمنای حضور مجدد امثال  دنیزلی و برانکو را داشت  اما آنچه امروز  به عنوان یک ضعف  بزرگ و اساسی  خودنمایی می کند  چندان پیچیده نیست ؛ شما  مهره هایی می خواهید  که از هر چند ضد حمله موثر یک گل خلق کنند نه انکه  به مثابه  دقایق پایانی با فولاد  باکس هجده قدم حریف را با پارک محله شان اشتباه بگیرند!