90 برنامه اي است كه طي چند سال گذشته طيف گسترده اي از مخاطبان تلويزيوني را به خود جلب كرده است و هم اكنون مي توان به عنوان برنامه اي قابل اعتماد از هر نظر به آن نگريست.

اين برنامه كه طي سالهاي گذشته فراز و نشيبهاي فراواني را طي كرده است، سرانجام به پختگي لازم براي نقش آفريني و جريان سازي در ورزش كشور دست يافته و انتقاد سازنده آن مي تواند راهگشاي بسياري از مسايل ورزش ما باشد.

در سيستمي كه خلأ آشنايي با پيشرفتهاي روز دنيا مي تواند مشكل ساز باشد، 90 راهنمايي بود براي تطبيق استانداردهاي موجود در كشور ما با استانداردهاي جهاني و پيشنهاداتي كه در اين برنامه مي شد جرقه هايي كه هر كدام به تنهايي مي توانست ورزش ما را چند گام به جلو ببرد.

برگزاري بازيهاي ملي غيرحساس در شهرستانها آخرين پيشنهاد مجري خلاق و توانمندي بود كه به درستي نقطه تاريك اذهان را هدف گرفت تا روزنه اي جالب را به آنها نشان دهد.

اما انتقاد ناپذيري عده اي كه حتي تحمل كوچكترين انتقادات را نيز از خود نشان نداند، باعث شد شب گذشته فردوسي پور با بغضي نهفته برنامه خود را به پايان برد.

مخالفان انتقادات «عادلانه!» بايد بدانند كه راه نشستن بر كرسي با فرار از اينگونه انتقادات هموار نمي شود و سنگ اندازيهاي شب گذشته تنها باعث شد موج حمايتي مردم از فردوسي پور محكم تر شود، چرا كه افكار عمومي بهترين قاضي عرصه داوريها هستند و به درستي تشخيص مي دهند اعتراف به اشتباه بسيار بهتر از مخالفت كوركورانه است.