شنبه 5 بهمن (18:58)

 مرجع خبری پرسپولیس : براستی چرا حالایی ها برایمان خاطره انگیز نیستند ؟

سرمربی تیم ملی فوتبال پس از بازی با سنگاپور از مطبوعات و رسانه ها خواسته بود در آستانه بازی با کره جنوبی جوی را بوجود آورند که مردم حمایت همه جانبه ای از تیم ملی فوتبال داشته باشند . مشکل اما آنقدر عمقی و ریشه ای است که برای حل کردنش اهالی قلم و تصویر هر چقدر هم که بخواهند موثر باشند نمی توانند . علی دایی باید پیش از هر چیز عدم اقبال عمومی مردم نسبت به تیم ملی را در کاریزمای شخصیتی خودش جست و جو کند . شهریار پیش از هر چیز باید دلیل عدم اقبال عمومی نسبت به سرمربی تیم ملی را دریابد و درصدد رفع آن باشد و بعد خواستار اقبال عمومی نسبت به تیم ملی فوتبال باشد . براستی شهریار تا به حا با خودش اندیشیده ستاره ای با کاریزمای شخصیتی او با قطاری از افتخارات و اعتبار بین المللی به چه دلیل تا به این اندازه در میان مردم بی اعتبار است و مقبولیت ندارد ؟ به قول سلطان که می گفت “دایی مشهور است و نه محبوب !” و فاصله میان مشهور شدن تا محبوب شدن از زمین تا آسمان است !
علی دایی باید پیش از هر چیز من بودن را از خودش دور کند و “ما ” شود . دایی باید بداند مردم بجای ادبیات قلدر مابانه او دوست دارند آقای سرمربی صادق و عاشق باشد . شهریار باید سعی کند ابتدا حس انتقاد پذیری اش را به طور حقیقی و نه مقطعی گسترش دهد و در مقابل کوچکترین انتقادی از کوره به در نرود . شهریار البته کمی هم احتیاج به تعلیمات برای ارتباط موثر با “رسانه ها ” دارد ! بعد از طی کردن این مراحل کافیست دایی غرور کاذب را کنار گذاشته و البته رابطه منطقی با ستاره ها و پیشکسوتان فوتبال ایران برقرار کند . برای قدم اول می تواند از محمد مایلی کهن و ماجرای کشدار قهر و آشتی با او شروع کند و به رسم کسوت با گل و شیرینی بزرگترین منتقد خودش را خشنود کند (!)

از تیم 98 و 2006 تا تیم 2010 !
کم کم دارد فراموشمان می شود تا همین چند وقت پیش و قبل از جام ملت های سال 2007 چقدر چهره ها و شخصیت های ویژه داشتیم با کاریزمای شخصیتی متفاوت که برایشان حرص می خوردیم و عربده می زدیم و بالا و پایین می پریدیم که حتی گاهی سرمان به سقف هم می خورد ! چون نسل 98 و نسل 2006 چیزهای بیشتری برای عرضه کردن داشت . واقعا تیم ملی کنونی چه چیزی برای عرضه کردن به شما دارد ؟ حس ناسیونالیستی و میهن پرستی را برای چند دقیقه کنار بگذارید ( اگرچه حس میهن پرستی را هم تحریک نمی کند !) و فکر کنید واقعا تیم دایی چه چیزی برای عرضه کردن دارد ؟ چرا حالایی ها خاطره انگیز نیستند ؟ خب خاطره اول باید شکل بگیرد و خاطرات را ستاره ها می سازند و تیم بی ستاره یعنی تیم بی خاطره ! حداقل برای ما که در طی تاریخ چند هزار ساله مان عادت کردیم به یک نفر امید ببندیم تیم ملی کنونی و نسل امروز هنوز معمار هیچ حرکت اجتماعی فراگیری نبوده . واقعا چند نفر از نسل کنونی فوتبال 10 سال بعد برایمان خاطره انگیز خواهند بود ؟
هنوز یادمان نرفته آن جشن دسته جمعی و آدم های کوچه بازار که کم کم قصه های زندگی مان شده بودند . اولین جشن عمومی به واسطه فوتبال بود و البته تیم ملی فوتبال که بقال و دکتر و مهندس و رفتگر و … را کشاند وسط متن جامعه ! خودشان را کشاند و نه یک ادا و اطوار اتو کشیده رسمی که می خواهند به همه ثابت کنند چقدر با فرهنگ هستند (!)
فعلا علی دایی و تیم به اصطلاح ملی اش ناامیدمان می کند و نمی دانم آیا واقعا این نسل از فوتبال ما با هدایت شهریار نه چندان محبوب قادر خواهد بود بازهم خاطراتمان را بسازد یا نه و فقط می توانم بگویم محبوب شو شهریار . خیلی محبوب …

اختصاصی // پویا نوایی – امانت داری – استفاده از این مطلب با ذکر نام مرجع خبری بلامانع است .