پرسپولیس نیوز : پرسپولیس و استقلال دو باشگاهی هستند که نه خصوصی هستند و نه دولت هزینه‌هایشان را می‌دهد و به این ترتیب در برزخ و برهوت قرار گرفته‌اند.

از زمانی که دولت محمود احمدی‌نژاد وعده خصوصی سازی دو باشگاه پرسپولیس و استقلال در مدت یکی دو ماه را داد سال‌ها می‌گذرد! این دو باشگاه پرطرفدار و مردمی هم همچنان در بلاتکلیفی به سر می‌برند. نه دولتی هستند که ردیف بودجه مشخص و معینی داشته باشند نه توسط بخش خصوصی اداره می‌شوند که راه‌های قانونی درآمدزایی را بلد باشند.

صحبت‌های معاون پشتیبانی و منابع انسانی وزارت ورزش دولت حسن روحانی هم آتش زیر خاکستر را شلعه‌ور کرد. او گفت پولی به دو باشگاه استقلال و پرسپولیس داده نمی‌شود و همین مسئله باعث شد که محمد رویانیان و علی فتح‌الله‌زاده صحبت از جدایی از پرسپولیس و استقلال بکنند.

فتح‌الله‌ازده صراحتا گفت اگر وزارت ورزش 50 درصد از هزینه‌های باشگاه را ندهد از استقلال می‌رود.

محمد رویانیان هم در جمله‌ای شعر گونه گفت یا بکش یا دانه ده یا از قفس آزاد کن! مدیرعامل سرخ پوشان تهرانی هم از یک بام و دو هوای وضعیت پرسپولیس گلایه کرد؛ اینکه این باشگاه دولتی است اما بودجه‌ای به آن تعلق نمی‌گیرد؟!

اگرچه بسیاری از کارشناسان علم اقتصاد و ورزش معتقدند که فوتبال یک صنعت- ورزش است و قدرت درآمدزایی دارد اما این صحبت‌ها زمانی درست است که همه چیز مهیا باشد.

حق پخش تلویزیونی باشگاه‌های پرطرفدار به میزان واقعی پرداخت شود، قانون کپی رایت برای فروش پیراهن و البسه ورزشی وجود داشته باشد، بلیت فروشی در اختیار باشگاه‌ها باشد و… از همه مهم‌تر اینکه تمام باشگاه‌های ما خصوصی باشند و دست‌شان در جیب دولت نباشد!

در فوتبال دولتی و شبه خصوصی ایران اما وضعیت به گونه‌ای دیگر است. از 16 باشگاه لیگ برتری شاید دو یا سه تیم باشند که روی کاغذ خصوصی باشند و سایر تیم‌ها به نوعی از دولت پول می‌گیرند.

آن هم در حالی‌که برخی از این باشگاه‌ها حتی یک صدم پرسپولیس و استقلال حامی و هوادار هم ندارند(حتی در همین روزهایی که تماشاگران با فوتبال قهرند بازهم تعداد تماشاگران این دو تیم چند برابر آنهاست)

مشخص نیست تیمی مثل نفت تهران که شاید کل تماشاگران یک فصل آن در دیدارهای خانگی به 10 هزار نفر هم نرسد چگونه باشگاه خصوصی است که هیچ مشکل مالی ندارد؟ آیا باید باور کنیم که مدیران این باشگاه‌ها واقعا از منابع خصوصی و جیب شخصی خود و نه دولت و بیت‌المال درآمد دارند و هزینه می‌کنند؟ اگر اینگونه است چرا پرسپولیس و استقلال چنین توانایی‌هایی ندارند؟

آیا باید باور کنیم مس کرمان، ذوب آهن و سپاهان اصفهان و فولاد خوزستان خصوصی‌اند و هیچ بودجه‌ای از دولت برای اداره باشگاه‌هایشان دریافت نمی‌کنند؟!

بعید است چنین باشد و حتی آنهایی هم که با ورزش و فوتبال بیگانه‌اند این حرف را به سختی باور می‌کنند. پس چگونه است که استقلال و پرسپولیس با این همه علاقمندی که در کشور دارند برای تامین‌ هزینه‌هایشان با مشکل مواجه هستند؟!

دولت تدبیر و امید باید در این مسئله هم قاطعانه تصمیم بگیرد اینکه بالاخره می‌خواهد این دو باشگاه را به بخش خصوصی واگذار کند یا اینکه هزینه‌هایش را تقبل کند و بپردازد. یک بام و دو هوا نمی‌شود؟!

اینکه این دو باشگاه در اختیار دولت باشد تا هر زمانی که خواست بتواند بهره‌برداری‌های خاص از آنها انجام دهد وهر زمانی که نیازی به آنها نداشت توجهی به آنها نشود نشان از بی‌تدبیری در دولت تدبیر است.

شرایط دو باشگاه استقلال و پرسپولیس بغرنج است. استقلال که باید در لیگ قهرمانان آسیا و با تیم‌های متمول کشورهای حوزه خلیج فارس هم رقابت کند شرایطش سخت‌تر است و دولت باید هرچه سریعتر فکری به حال این میلیاردرهای زاغه نشین بکند.

استقلال و پرسپولیس دو برند درآمدزا  و میلیاردر هستند که می‌توانند خودکفا باشند به شرطی که شرایط درآمدزایی برایشان فراهم باشد. این دو از سرمایه‌های بی‌بدیل فوتبال و ورزش کشورند اما راه‌های درآمدزایی‌شان بسته است. حق و حقوق قانونی‌شان هم پرداخت نمی‌شود تا آنها در برزخ بمانند.

حرف‌های معاون پشتیبانی وزارت ورزش آنقدر تبعات داشت که حتی او روز گذشته حاضر به پاسخگویی به رسانه ‌هایی مثل رادیو ورزش هم نشد.

اکنون دولتمردان باید تدبیری بیاندیشند با انتخاب هیئت‌مدیره قرمز و آبی که عابربانکی هم رئیس آن باشد چاره کار نیست. دولت‌های گذشته این راه را رفتند و به نتیجه نرسیدند و دولت تدبیر و امید نباید آزموده را بیازماید. بهتر است فکری اساسی برای آنها کرد و در این راه از نظر دلسوزان و پیشکسوتان و مدیران دو باشگاه کمک بگیرد. شاید در این مسیر حتی توجه به  نظرات هواداران دو باشگاه هم بتواند راهگشای دولتمردانی باشد که بی‌تدبیر سخن می‌گویند و میلیون‌ها هوادار این دو تیم را نگران می‌کنند.

البته نباید فراموش کنیم در سال های اخیر مدیران عامل این باشگاه های مختلف با شعار اینکه می توانند این باشگاه را از هزینه بر بودن به درآمدزا شدن سوق دهند، اما روز به روز به رقم بدهی آنها افزوده شده و همه چیز در حد شعار باقی مانده است.

به نظر می رسد در این شرایط حساس و در روزهایی که فوتبال داخلی نزد علاقمندانش کم کم رو به زوال می رود باید مسئولان وزارت ورزش از مدیران عامل این دو باشگاه برنامه های مالی کوتاه مدت و بلند مدت بگیرند و آنها را متعهد سازند که با اجرای این برنامه ها و با ترازهای مالی شفاف سرخابی ها را به سوددهی برسانند.