پرسپوليس عناصر هجومى مؤثرى را در اختيار دارد، نه اينكه همه آنهابهترين باشند اما سرخپوشان در آرايش نفرات خود، بازيكنانى را در اختيار دارند كه مى توانند پيوسته به سمت دروازه حريف در حال حركت باشند. آرفى، خليلى، بائو، نوروزى، زارعى، منصورى، بادامكى و نفراتى مثل برزيليا و ملامحمد كه هنوز شرايط بازى آنها فراهم نشده است. پرسپوليس مى تواند تيمى مثل استقلال سال گذشته باشد. مجموعه اى كه مشكلات فنى آن به دليل سرعت و كثرت در حمله ديده نمى شد و اگر هم ديده مى شد به سرعت از آن مى گذشتند. اكثر بازيكنان جديد پرسپوليس قابليت حركات سريع و سرعت دادن به بازى را دارند. كرانچار و عبدى هم روى استفاده از اين ويژگى متمركزشده اند. پرسپوليس اگر درگير حواشى نشود و بتواند فضاى آرامى را در داخل تيم حاكم كند، اين توان را دارد كه اكثر حريفان خود را غافلگير كند. تيمهاى ايرانى براى مبارزه با فاكتور سرعت در حمله حريفان خود ابزار محدودى را در اختيار دارند. اين مسأله بيشتر به دليل كندى حركت در خطوط دفاعى و خط ميانى است. همين حالا در پرسپوليس چنين مشكلى وجود دارد. دفاع سرخپوشان كاملاً آسيب پذير نشان مى دهد. ايجاد هماهنگى بيشتر مى تواند بخشى از مشكلات را حل كند اما به اتفاق اين نظر وجود دارد كه در نهايت پاشنه آشيل سرخپوشان، ساختار دفاعى آنها خواهد بود. آنچه اين ضعف را شديد مى كند، ضعف در پست هافبك دفاعى است. سرخپوشان در اين بخش روى قابليتهاى كلاه كج و فراگو حساب كرده اند كه هنوز هيچ يك را در اختيار ندارند. كريم باقرى تنها بازيكنى است كه

 پرسپوليس براى اين پست به كار مى گيرد و او هم مهره اى نيست كه بتوان روى توانايى بدنى او براى تمام ۹۰ دقيقه حساب كرد. ارزش بازيكنى مثل او در اين است كه مى تواند تيم را در داخل زمين رهبرى كند. او در حال حاضر تنها ليدر تيم خود است. بازيكنى مثل شيث رضايى سابقه و جسارت خوبى دارد اما هنوز به گونه اى عمل نكرده است كه بتوان در داخل زمين روى او به عنوان ليدر حساب كرد. از ضعف هاى پرسپوليس در اين فصل يكى هم اين نكته به نظر مى رسد تيم هاى بزرگى مثل پرسپوليس به چند بازيكن در داخل زمين نياز دارند كه بتوانند همبازيان خود را رهبرى كنند. بايد ديد با اين همه تغييرات در تركيب بازيكنان، كدام نفرات چنين ظرفيتى را از خود نشان مى دهند