حرفه‌اي‌ترين آماتور فوتبال ايران بودم

مرجع خبری پرسپولیس : من هم فوتبال را در كوچه‌ها و زمين هاي خاكي تهران شروع كردم. تقريبا 10 ساله بودم كه به تيم كودكان شاهين رفتم.

درمدرسه جهان تربيت، مرحوم حسن آزاد، مدير مدرسه و اكبر كيا معلم ورزش به مقوله ورزش ما اهميت مي‌دادند. به كلاس ششم كه رسيدم به تيم شرق شاهين رفتم اما ما منزل‌مان را عوض كرديم و به شميران رفتيم.

آن زمان يعني 60-50 سال پيش وسايل تردد كافي نبود و من نمي‌توانستم فاصله شميران تا نازي‌آباد را طي كنم. به پيشنهاد محمود بياتي پيشكسوت تيم ملي تاج به تيم دوم تاج يعني ديهيم رفتم اما 3-2 بازي كردم و راهي شاهين شدم.

شاهين در سال 1346 منحل شد. ما 8-7 ماه رفتيم پرسپوليس و اين تيم بنيان گذاشته شد اما بعد از 7-6 ماه اختلاف پيدا كرديم و همگي به پيكان رفتيم. در آنجا با تيم پيكان قهرمان جام دوستي شديم اما نهايتا آمديم بيرون و دوباره پرسپوليس را راه انداختيم و پرسپوليس دوم بنيانگذاري شد. من در پرسپوليس به تمام افتخاراتي كه مي‌خواستم رسيدم. بعد از دوره فوتبالم هم با برخي دوستان باشگاه شاهين را راه انداختيم اما در زمان جنگ به آمريكا رفتم و سال 1382 هم به وطن برگشتم.
■ ■ ■
سال 1351 بود كه كلا از فوتبال ملي خداحافظي كردم و به المپيك مونيخ نرفتم. آن زمان با فدراسيون و سازمان ورزش مشكل داشتم. يك بار فقط آمدم و با روسيه بازي كردم اما آن زمان شرايط خاصي وجود داشت و من با فدراسيون اختلاف سليقه داشتم و كج‌دار و مريز رفتار مي‌كردم.
در پرسپوليس هم نمي‌خواستم كاپيتان باشم چون بازيكنان زيادي بزرگتر از من بودند. البته در يكي دو بازي دوستانه كاپيتان شدم. تعيين كاپيتان هم بيشتر شير يا خطي بود اما وقتي آقايان بهزادي، جاسميان يا بقيه بودند، من كاپيتان نمي‌شدم.
■ ■ ■
بدترين خاطره زندگي ورزشي من انحلال باشگاه شاهين بود اما من يكي از سعادتمندترين ورزشكاراني هستم كه بزرگترين و بهترين افتخارات ورزشي را به دست آورده‌ام، چه در رده باشگاهي، چه در رده ملي چون با بزرگاني مثل طاووسي، اصغرخاني، قراخانلو، بياتي، جمشيد محمدي، جاسميان، مرحوم شاهرخي، كاشاني، آشتياني، مسيح‌نيا، مرحوم ايرج سليماني، اصغر اديبي، كاظم بياتي، بيوك و رضا وطنخواه، شيرزادگان، مرحوم ايرانپاك، بهمن نوروزي، ابراهيمي، اسماعيل حاج رحيمي‌پور در پرسپوليس و بزرگاني مثل حق ورديان، جباري و خيلي‌هاي ديگر در تيم ملي همبازي بوده‌ام. كنار اينها بود كه هر كاري كردم موفق شدم و نتايجش نصيب من هم شد.
■ ■ ■
موفقيت‌هاي ما در پرسپوليس و تيم ملي همه با هم بود. همبستگي ما چنان بود كه با انحلال باشگاه‌ها حفظ شديم. در قهرماني و شادي‌ها كنار هم بوديم و پيروزي و برد را در كنار هم جشن مي‌گرفتيم و شاد بوديم. مردم هم هميشه كنار ما بودند و در كنارمان قرار داشتند. نمي‌توانم بگويم كدام خاطره فوتبالي‌ام خوب بوده يا كدام بد. وقتي شكست مي‌خورديم مردم ما را مورد عتاب قرار نمي‌دادند. ما بازيكنان، زندگي‌مان در هم تلفيق شده بود و الان هم وقتي در كنار هم هستيم بهترين لحظات زندگي‌مان را تجربه مي‌كنيم و فراموش مي‌كنيم چند سال سن داريم.
■ ■ ■
آن موقع همه سرزن‌هاي خوبي بودند، سرزدن‌هاي جاسميان سيم‌ خاردار يا كاشاني در خط دفاع و بقيه همه با هم خوب بودند. هيچ وقت نمي‌شود گفت «من». ما همه با هم بوديم و يكي بوديم و من در خط مقدم جبهه مي‌جنگيدم. هيچ وقت يكي بر ديگري برتري نداشت اما در فوتبال اينطور است كه متاسفانه هركس گل مي‌زند به چشم مي‌آيد.
در فوتبال اين كشور مرحوم رايكوف، آلن راجرز و مرحوم فكري، دهداري و رنجبر زحمت زيادي كشيدند. راجرز بود كه 4-2-4 را آورد و رايكوف تغييرات زيادي ايجاد كرد. آخر كار اما همه زوم مي‌كردند روي گلزن ولي ما يك تيم بوديم. مگر ديگر آدم‌هاي بزرگي مثل قليچ‌خاني، مرحوم شاهرخي، آشتياني و … مي‌آيند؟ آن زمان همه خوب بودند و با هم براي يك هدف مي‌جنگيدند چون اينطور آموزش ديده بودند.
■ ■ ■
دو گل با ضربه سر زدم كه هيچ وقت فراموششان نمي‌كنم كه يكي از آنها شادي آفرين بود و آن يكي ناراحت‌كننده. يك بار در جام ملت‌هاي آسيا، سال 1347 يك گل با ضربه سر به چين زدم اما پاي مدافع چيني به صورتم برخورد كرد و دو دندانم شكست. يك بار هم مقابل برمه، قهرمان آن زمان آسيا در دقيقه 2 با سانتر مصطفي عرب گل زدم كه پرش خوبي داشتم. آن بازي را ما 3- صفر برديم و برمه با يك مساوي ديگر حذف شد. همان سال رژيم اشغالگر قدس را هم شكست داديم و در نهايت قهرمان آسيا شديم.
■ ■ ■
الان 66 سال دارم و ديگر شايد اسم همه همبازيان يا خاطراتم را نتوانم به ياد بياورم اما مي‌دانم كه من آن زمان دستمزد نمي‌گرفتم. قرارداد هم نداشتم. حتي آن دو سه سالي كه همه قرارداد داشتند، من نداشتم. البته گاهي اوقات هدايايي داده مي‌شد اما من در فوتبال آماتوري پول نمي‌گرفتم. شرايط زندگي خانوادگي‌ام خاص بود و من حرفه‌اي‌ترين آماتور فوتبال ايران بودم كه مرحوم پدرم كمك زيادي به پيشرفت فوتبالم مي‌كرد.