مرجع خبری پرسپولیس : زمان اما، بی توجه به همه این تفسیرها به حرکت خودش ادامه می دهد و در حال حاضر، تصمیم سازی برای «آینده» پرسپولیس از هر چیز دیگری واجب تر است.

1) شکست سه بر صفر برابر الاتحاد عربستان؛ اینجا نقطه پایانی آرزوهای آسیایی پرسپولیس است و حالا آنها آخرین سنگر باقی مانده خودشان را هم به دشمن تحویل می دهند.

بی تردید هوادارانی که در سیاهی شب جده در جستجوی معجزه ای برای رستگاری بودند، حالا با انبوهی از اندوه و کینه به خواب می روند. با این همه اما، سوت پایان داور ازبک این مسابقه، جدا از همه پیام های غمناکش، یک پیغام شیرین هم برای میلیون ها ایرانی پرسپولیسی داشت؛ اینکه فصل جهنمی آنها به پایان رسیده و دست کم سه ماهی وقت دارند که دور از فستیوال عذاب و افسوس، به آرامی استراحت کنند؛ بدون چهار گله های جهنمی، بدون دریافت گل هایی که جای چغندر را درون دروازه تیم سبز می کنند، بدون پناه بردن های بی پایان از مازیار به سامان و بازگشت های مأیوس کننده از آقازمانی به زارع، بدون ژست گرفتن های نفرت انگیز شیث رضایی، بدون تماشای هرز دویدن های غلامرضا رضایی که استفاده از هوش، همیشه اولویت آخر زندگی حرفه ای اش بوده و بدون نفرین فرستادن به اولین روزی که عاشق فوتبال شدند. سینه چاک های رنگ قرمز حالا به آخر «تونل شکنجه» رسیده اند؛ جایی که در مسیر آن، گاه از آسیا ضربه خوردند، گاه از جام حذفی و گاه و بیگاه از لیگ. حالا همه باید ممنون تابستانی باشیم که این روزها حتی از تابستان های بدون مدرسه دوران تحصیل هم دلچسب تر به نظر می رسد!

2) اگرچه قرمزها در آخرین ساعات چهارشنبه به الاتحاد باختند و حذف شدند، اما علت اصلی اوت شدن آنها را باید در نقطه ای دیگر از عربستان، در شهر ریاض جستجو کرد؛ آنجا که الهلال زندگی می کند. سرخپوشان ایرانی دیشب پیش از هر چیز دیگری مغلوب اصول برگزاری تورنمنت های نه چندان بلند مدت شدند؛ جایی که هر تیمی فقط حق دارد تا سقف یک اشتباه کمتر از رقیبش خطا کند و پرسپولیسی ها این سقف را شکستند. الهلال به عنوان جدی ترین رقیب ایران، نخستین اشتباهش را همان روز اول و مقابل همین پرسپولیس انجام داد؛ یک خطای هند، یک پنالتی و یک تساوی خانگی. سرخ ها اما، برای تلافی این خطای رقیب، تا روز بازی برگشت با الغرافه منتظر نشستند و ظرف دو دقیقه پایانی بازی، برد فوق العاده ارزشمند خانگی را با یک تساوی تلخ و حاشیه ساز عوض کردند. اینجا همه چیز یر به یر شد تا تسویه حساب دو مدعی اصلی صعود، به دوئل  آنها در تهران کشیده شود و این درست همان جایی بود که پرسپولیسی ها قانون طلایی «اشتباه کمتر» را از یاد بردند. تیم ایرانی می توانست با کسب یک تساوی بدون گل، صعود خودش به عنوان سرگروه را قطعی کند و یا با مساوی گل دار در خانه، تنها به یک تساوی برابر الشباب نیازمند بماند، اما آنها در روزی که هیچ شباهتی به یک تیم فوتبال نداشتند، قافیه را به الهلال باختند تا عملا به کسب رتبه ای بالاتر از دومی امیدوار نباشند. دیشب این الاتحاد نبود که قرمزها را اوت کرد، بلکه زحمت این پروژه پیش تر به گردن الهلال ریاض افتاده بود. پرسپولیس جده، تیم بی دفاعی بود که باید با زمین و زمان می جنگید. آنها بد شروع نکردند و حتی در مجموع هم آنقدرها بد نبودند، همه زحمت خودشان را هم کشیدند، اما بالاخره اینجا AFC حکم می راند و این یعنی آنکه داورها می توانند از «هیچ» پنالتی بسازند، آفساید دو متری را نبینند و به قصد آخرین هتک حرمت ها از جنازه حریف تیم عربی، سالم ترین توپگیری دنیا را خطا تشخیص بدهند. در مجموعه مدیریتی کثیفی که رییسش همین حالا به جرم ارتشا و اختلاس محروم است و سرپرست موقتش هم شرف و آبروی فوتبال قاره را به مزایده گذاشته، سرنوشت نمی تواند با تیم های ضعیف و دورمانده از لابی، مهربان تر از این باشد. اینجا هر چقدر به کانون های قدرت نزدیک تر باشی، بیشتر کیف می کنی و این واقعیت را، بهتر از هر کسی پرونده کثافت کاری بحرین و اندونزی توضیح می دهد که هنوز روی میز وکلای فیفا مفتوح باقی مانده است. کنفدراسیون فوتبال آسیا اساسا اعتقادی به صعود تیم های دوم ندارد و تک بازی پلی آف دور از خانه را هم صرفا بعد از تحمل فشار منتقدان در روزهایی که تنها یک تیم از هر گروه بالا می رفت، برای آنها در نظر گرفت. توجه به این واقعیات بود که پرسپولیسی ها را وادار می کرد کمتر اشتباه کنند و با استفاده از جهش اولیه خودشان، به عنوان تیم نخست بالا بروند. این اتفاق در نهایت رخ نداد تا به جای بن یاس، «یأس» به اردوگاه سرخپوشان بیاید. دیشب خبر پیروزی هفت گله الهلال بر بن یاس، نمکی بود بر زخم پرسپولیسی هایی که می توانستند جهنم 120 هزار نفری آزادی را آماده پذیرایی از حریف اماراتی کنند.

3) زمان اما، بی توجه به همه این تفسیرها به حرکت خودش ادامه می دهد و در حال حاضر، تصمیم سازی برای «آینده» پرسپولیس از هر چیز دیگری واجب تر است؛ آتیه ای که ضربانش در درجه اول، روی نیمکت مربیان می تپد. مصطفی دنیزلی بی گمان در کسوت هدایت پرسپولیس اشتباهاتی داشت؛ مثل بازی دیشب که مهاجمان سر زنش را در غیاب ارسال کننده ای مثل مهدوی کیا، در محوطه جریمه حریف «یتیم» رها کرده بود، یا پس از نمایش بی بدیل پولادی در پست هافبک دفاعی برابر الشباب، کابوس مازیار را دوباره به آن منطقه بازگرداند. بازشماری این اشتباهات، حق مسلم منتقدان است، اما لازم است که با پرهیز از هیاهو و جنجال، به تنگناهای آزار دهنده افندی روی نیمکت سرخ ها هم توجه کرد. او یک مربی تراز اول، از تار و پود پرسپولیس است که باشگاه نباید در حلقه محاصره سهم خواهان و منفعت طلبان، امتیاز ادامه همکاری با وی را از دست بدهد. دنیزلی، ارزش اعتماد کردن را دارد. او پیش تر طعم خوش نتیجه اطمینان به خودش را بارها به مردمان همسایه ترک ایران چشانده است و حالا شاید این فوتبالدوستان ما باشند که سزاوار آزمودن تجربه ای مشابه به شمار بیاند. آقا مصطفی هنر انتخاب بازیکنش را با خرید آودوکیچ و پولادی به رخ کشید و توانست از آنها درست مثل زمانی که کعبی را در میانه های لیگ ششم به خدمت گرفت، استفاده مناسبی ببرد. پس بهتر است برای اولین بار این حق طبیعی را به او بدهیم که همه تیمش را خودش انتخاب کند و بختش را برای کمک به پرسپولیس دوباره بیازماید.

4) دیشب، شب تلخی بود؛ شبی که پرسپولیس و آسیا همدیگر را از دست دادند. سرخپوشان شانس دلگرم تر ماندن به فصل بعد و اعاده حیثیت در عرصه بین المللی را به باد دادند و آسیا هم مزیت فخر فروختن به سکوهای سرخ و پر شور آزادی را «معامله» کرد.

*رسول بهروش