نه دعوای لیدرها بود ، نه جام دوتکه شد نه از قهر کاپیتان خبری بود!

مرجع خبری پرسپولیس : این جام جهانی درسهای بزرگی برای فوتبال عقب مانده ما از کاروان جهانی داشت  که ای کاش آموزنده ای برای آن وجود داشته باشد .

به عنوان مثال می‌توان از تمکین به رأی داور (حتی در صورت اشتباه بودن) یا از دوندگی و جنگیدن تا آخرین لحظه یا از ارسال پاسهای کوتاه و سریع و حتی عذرخواهی رسمی شکست خوردگان نام برد اما همه اینها یک طرف ماجرا هستند و طرف دیگر اتفاقاتی بود که در فینال جام‌جهانی رخ و دقیقا در جشن منظمی که برگزار شد.

در واقع تصور می‌کنیم از روز فینال و جشن باشکوه اسپانیا به عنوان بهترین درس باید یاد شود چرا که اتفاقاتی آنجا در آن جشن رخ داد که جملگی درس است و باید به آن بیشتر نگاه کرد.

درس اول از جشن قهرمانی اسپانیا این بود: جنبه باخت داشتن

هلندی‌ها شکست خوردند در حالی که حتی در دقایق و لحظاتی می‌توانستند بازی را به سود خودشان تمام کنند اما آنها نه به داور بند کردند و نه زمین و زمان را مقصر قلمداد کردند، آمدند، ایستادند،‌ اشک ریختند اما در همان حال تونلی درست کردند که اسپانیایی‌ها از میان آن عبور کردند و از هلند‌ی‌ها تبریک شنیدند و با آنها دست دادند!

اینجا در ایران اما قهرمانی که سهل است، یک شکست معمولی می‌تواند تبعات بسیار بدی داشته باشد و تا مدتها داور و کمک داور و تماشاچی و برنامه‌ریزان لیگ و حتی پیرمرد بستنی فروش هم دچار مشکل می‌شوند چرا که بازنده همه را مقصر می‌داند جز خودش!

احترام تماشاگران هلندی

درس دوم احترام تماشاگران هلندی بود به اسپانیایی‌ها و تماشاگرانشان! آن هم در حالی که شکست یک بر صفری که برای هلند رقم خورد، پذیرش بسیار سخت بود و غیرقابل هضم اما هلندی‌ها کاملا با این مسأله کنار آمدند و فضای ورزشگاه را برای اسپانیا به فضایی بی‌نظیر تبدیل کردند! در واقع تماشاگران نارنجی هم در کنار اسپانیایی‌ها جشن گرفتند تا فضایی بی‌نظیر آنجا در جنوب دنیا رقم بخورد.

نه جام 2 تکه شد و نه لیدرها آن را بردند!

اما مهمترین بخش اینجا بود که جشن آنقدر منظم برگزار شد که تصور می‌کردیم نمونه‌اش را پیش از این ندیده‌ایم! نه از لیدرهایی که جام را می‌شکستند و می‌دویدند خبری بود، نه از هجوم تماشاگران به میدان و دزدیدن جام و نه از حمله خبرنگاران به میدان، در واقع هیچ خبری از هیچکدام اینها نبود!

ماتادورها آرام بالا رفتند و مدال و کاپ تحویل گرفتند، شادی کردند و اشک ریختند و دور افتخار زدند! حتی بازیکنانشان هم جام را از کاسیاس ندزدیدند و خیلی آرام منتظر ماندند تا کاسیاس جام را بالای سر ببرد و… بله این بود درس بزرگ فینال و جشن جام قهرمانی در جنوب دنیا برای ما اینجا در خاورمیانه!

احترام شعار فیفاست (Respect) اما ما به این شعار چقدر اهمیت می‌دهیم؟ کاپیتان‌های ما زیر دست و پای  له می‌شوند و جام را نمی‌بینند و حتی قهر می‌کنند و می‌روند و کسی هم سراغشان را نمی‌گیرد!

تماشاگران شکست خورده فقط توپ و نارنجک و فشفشه را می‌شناسند و لاغیر! جام در میان کشمکشها 2 تکه می‌شود! آتش‌بازی در حد روشن کردن چند تا شمع است و خواننده جشنهای ما می‌شود کریم باقری و محمود فکری…

و این اوج شکست ما است در برگزاری جشنهای قهرمانی! به زعم شما اینها درس نیستند؟