خبرگزاری پرسپولیس : در فوتبال دنیا، در فوتبالی که اصول و دانش بر آن حاکم است، همه به آینده فکر می کنند.

آینده متعلق به نسل های جدید فوتبال است و آن ها هرگز در گذشته غرق نمی شوند. زندگی و فوتبال جریانی است متعلق به آینده. بنابراین فوتبال با کریس رونالدو و لیونل مسی تمام نمی شود. در اروپا مردم به دنبال نسل نوظهور هستند.

آن ها با رونالدو و مسی زندگی می کنند اما این 2 را پایان فوتبال نمی دانند. در فوتبال اروپا قطعا نسل تازه ای از بازیکنان درجه یک در راه است. درست بر عکس فوتبال ایران که ما همیشه حسرت گذشته را می خوریم، هیچ کس و هیچ کجا مثل ما نیست.

حسرت کارتون های آن دوره را می خوریم، حتی بعد از پیشرفت خیره کننده انیمیشن هیچ چیز جای هاچ زنبور عسل را نمی گیرد! تازه کجایش را دیده اید؟ ما در عصر پیشرفت فضانوردی و مریخ پیمایی ناسا هنوز با دیدن «مدرسه ام دیر شد» اکبر عبدی یا محله برو بیای رضا ژیان گل از گلمان می شکفد!

این زندگی سراسر یاس و افسرده کننده هی ما را به گذشته پیوند می زند، هی ما را می برد به خاطرات قدیمی. اسپیلت های سرمازا و گرمازا هوای مطبوع خانه ها و محیط کار ما را ساخته اند ، آن وقت حاضریم کنار بخاری علاء الدین که از بوی نفتش نمی شد 10 دقیقه چرت زد، بخوابیم!

این حکایت مهدی مهدوی کیا در فوتبال ما هم هست. مثل داستان ناتمام علی دایی در بازی پرسپولیس و راه آهن که مهدوی کیا آن سانترهای خیره کننده را انجام داد و باعث برتری پرسپولیس شد. یکشنبه شب همه ما با خودمان گفتیم ای کاش مهدوی کیا چند سال جوان تر بود.

کاش اصلا زمان به عقب برمی گشت و نسل قبلی فوتبال ایران وارد زمین می شد. هیچ اثری از آینده نیست، هیچ حرفی هم از نسل های بعدی فوتبال نیست! چون هرقدر منتظر ماندیم یک نسل جدید و نوظهور از فوتبال ایران ببینیم، خوردیم به بتن، خوردیم به تیر دروازه !

از سر ناامیدی برای سانترهای تماشایی مهدوی کیا هورا می کشیم اما نمی گوییم پسر نازنین فوتبال ایران این روزها دارد اضافه بر سازمان برای ما عرق می ریزد. اگر فوتبال درست و حسابی داشتیم، الان باید مهدوی کیا جایش را به نسل بعد می داد، نسلی که این فوتبال را به گند کشیده!

بله، ما نسل حسرت خواه ایران هنوز هم بازی مسخره هواپیمای آتاری را به آی پد و بازی های فوق پیشرفته کامپیوتری ترجیح می دهیم، با این حساب اصلا دور از انتظار نیست که هنوز حسرت فوتبال دهه 60 را بخوریم.

بازیکنان امروز فوتبال چون هنری ندارند و هر روز ما را بیشتر ناامید می کنند، به ناچار وسعت نگاه حسرت بارمان را هم بیشتر می کنند. ما این روزها هنوز حسرت کوچه بن بست و خانه های فواره دارش را می خوریم، همه این ها را به پنت هاوس ترجیح می دهیم و هنوز برای مهدی مهدوی کیا هورا می کشیم.