این پایان یک قهرمان نبود

قهرمان، همیشه قهرمان است و تاریخ مصرف ندارد اما متاسفانه در ایران رسم نادرستی بر جای مانده که فقط قهرمان زنده را عشق بدانیم. مهدی مهدوی‏کیا شماره 2 دوست داشتنی فوتبال کشورمان بخاطر آن گل زیبا به آمریکا، بخاطر گل‏های تماشایی‏اش به چین در دالیان، بخاطر درخشش خیره‏کننده‏اش در جام ملت‏های آسیای 2004، بخاطر پاس گل‏ها، بخاطر فرارها و استارت‏های مثال‏زدنی‏اش قهرمان ما است و در 13 سال حضور در تیم ملی بارها دل میلیون‏ها ایرانی را شاد کرد و از همه مهم‏تر بخاطر رفتار و کردار پهلوانی‏اش محبوب میلیون‏ها ایرانی در سرتاسر دنیا بوده و هست.

 

اما همین بازیکن محبوب ما با غم و اندوه از تیم ملی وداع کرد و در نامه‏ای این تصمیم را رسمیت بخشید. ناراحتی مهدوی‏کیا یکی بخاطر عدم صعود به جام‏جهانی 2010 آفریقای جنوبی و محروم شدن از حضور در سومین جام‏جهانی خود و دیگری بخاطر تهمت‏هایی است که به ملی‏پوشان باتجربه از جمله او و علی کریمی وارد کرده‏اند.

 

آیا واقعاً بازیکن بزرگی همچون مهدوی‏کیا که سال‏های زیادی برای تیم ملی کشورمان زحمت کشیده باید اینچنین با غم و اندوه از تیم ملی وداع کند؟ آیا امکان برگزاری یک دیدار خداحافظی باشکوه برای بازیکنان ارزنده تیم ملی کشورمان وجود نداشت؟ هنوز خداحافظی باشکوه مهدوی‏کیا از تیم فوتبال هامبورگ را فراموش نکرده‏ایم، جایی که مهدی ما روی دوش رافائل ون‏درفارت ستاره هلندی آن زمان هامبورگ به سمت هواداران متعصب این تیم رفت و مورد تشویق بی‏امان آن‏ها قرار گرفت. مهدی در آنجا نماینده شایسته‏ای برای فوتبال کشورمان بود که اینچنین وداع باشکوهی با هواداران هامبورگ داشت اما ما برای ستاره فوتبال کشورمان چه کاری انجام دادیم؟

 

جز اینکه برچسب وطن‏فروشی بر او چسباندیم چه کار دیگری انجام دادیم؟ تاریخ فوتبال ایران نشان داده که پرافتخارترین فوتبالیست‏های ما هیچگاه بطور رسمی و باشکوه از تیم ملی خداحافظی نکرده‏اند. حتماً سرنوشت احمدرضا عابدزاده…، عقاب آسیا و علی دایی، آقای گل فوتبال جهان را بعد از خداحافظی از تیم ملی به یاد دارید پس اکنون نیز توقع از مسئولان ورزش و فوتبال که تنها به منافع سیاسی و اقتصای خود می‏اندیشند، بی‏جاست. حق مهدی مهدوی‏کیا یک بازی خداحافظی بزرگ بود، یک روز بزرگ برای یک بازیکن بزرگ اما افسوس که … .