رییس انجمن ورزشی‌نویسان به بررسی ریشه های فساد در فوتبال ایران پرداخت.

به گزارش ایسنا، دکتر عبدالحمید احمدی، رییس انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی با ارسال یادداشتی درباره ریشه های فساد در فوتبال نوشت: تا ریشه فساد در فوتبال همچنان در آبشخور پول های بی حساب و بادآورده دولتی و رانتی غوطه ور باشد، زدن شاخ و برگ ها دردی از این بیماری وحشتناک درمان نخواهد کرد!

ریشه و منشا اصلی بیماری و فساد در ورزش و یا فوتبال به اصطلاح حرفه ای در طی یکی دو دهه اخیر را باید در ورود افرادی حداکثر به تعداد انگشتان دو دست در مدیریت کلان ورزش و باشگاههای به ظاهر حرفه ای فوتبال جستجو کرد. آنانی که برای رسیدن به قله های اشتهار و ثروت، ره ده ساله را از "میان بر" فوتبال، یک شبه طی کردند و با تزریق و توزیع پول هایی بی حساب و با منشا نامعلوم، تباهی و فساد را وارد جسم فوتبال باشگاهی وارد کردند. فوتبالی که متاسفانه حریم و نگاهبانی برای حراست و حفاظت از آن نبود و یا نگاهبانان آن نیز خود به جهت آلودگی و یا غفلت، کوچکترین واکنش و مقاومتی در برابر این تهاجم نداشتند.

بعید است که سرچشمه ورود آلودگی و فساد در فوتبال و مهره های اصلی دخیل در آن برای مسئولان کمیته های برخورد با تخلفات ناشناخته باشد و قطعا" افراد دست اندرکار در بخش های متولی ورزش و فوتبال و سایر نهادهای نظارتی در بررسی های خود به حقایق موجود دست یافته اند. اما این که "چرا اراده ای قاطع برای قطع ارتباط این عوامل آلوده ساز با ورزش و فوتبال وجود ندارد؟" سوالی است که این روزها اذهان همه دلسوختگان واقعی ورزش و فوتبال را به خود مشغول ساخته است!

متاسفانه عمق این الودگی و فساد به جهت وضعیت نامطلوب اقتصادی در جامعه از یکسو و ضعف و اهمال نهادهای مدیریتی و نظارتی از سوی دیگر روز به روز گسترده تر و عمیق تر می شود، تا جایی که امروز کمتر می توان شفافیتی را در نوع گفتار و عمل دست اندرکاران باشگاهها و برگزار کنندگان مسابقات فوتبال در لیگ های مختلف دید و همه به نوعی سعی در کتمان حقایق و لاپوشانی از واقعیت های تلخی دارند که زندگی و حیات فوتبال را در معرض تهدید جدی قرار داده اند.

به واقع امروز چه کسی پاسخگوی این قبیل فجایعی است که به دلیل تزریق با دوز بالای پول بی حساب به فوتبال بر سر فوتبال کشور آمده است؟ آیا مدیران ارشد قبلی ورزش کشور در باره پول های کلانی که از خزانه کشور به باشگاههای زیرمجموعه خود داده اند پاسخی دارند؟ آیا مدیران عامل باشگاههایی که با ایجاد یک رقابت کاذب، نرخ های آن چنانی را به فوتبال باشگاهی ایران تحمیل کردند پاسخی دارند؟ آیا کسانی که به عده ای پول دار عاشق شهرت مجوز حضور و مانور مالی در ورزش و فوتبال دادند در باره این تصمیم الوده ساز خود پاسخی دارند؟ و آیا همه ما و همه آنانی که بدون چشمداشت و یا با طمع دستیابی به تکه ای کوچک یا بزرگ از این سفره به ظاهر رنگین و در واقع مسموم پهن شده در فوتبال، خواسته و یا ناخواسته هیزم کش این آتش بوده ایم پاسخی برای عملکرد خود داریم؟

کاش مثل بیماری که واقعیت آسیب وارده به جسم و روح خود را به ناچار و یا شجاعانه می پذیرد متولیان امر در ورزش و فوتبال نیز پذیرای این واقعیت تلخ باشیم که بیماری فساد ناشی از تزریق با دوز بالای پول بی حساب به جسم نحیف فوتبال دیگر رمقی برای آن نگذارده است. هرچند که هنوز همان عده ای که منافعشان به این جسم نحیف گره خورده سعی دارند آن را سرپا و سالم! نشان دهند. درد این فوتبال با محرومیت افراد درجه دو وسه و آنانی که معلول این وضعیت اسفناک هستند درمان نخواهد شد. باید با شجاعت سراغ سرچشمه های آلوده ساز رفت. آنانی که فقط به اتکای پول های با منشا نامعلوم قدرتی یافته اند و نقش پمپ آلودگی در فوتبال را ایفا کرده و می کنند. تا این پمپ های آلوده ساز فعالند، هوای تنفس در فوتبال مسموم است و متاسفانه این الودگی متوجه همه کسانی خواهد بود که ناگزیر از تنفس در این فضا هستند و هر کس که به منشا آلودگی نزدیکتر، طبعا" آلودگی اش نیز بیشتر خواهد بود.

شک نکنیم که فوتبال به اصطلاح حرفه ای ما در بیراهه ای بی سرانجام است و هر روز شاهد نشانه های بسیاری هستیم که بیانگر بیراهه بودن مسیر فوتبال باشگاهی هستند. برای خروج از این مسیر که غفلت از آن سقوط را به دنبال خواهد داشت ناگزیر از اراده و عزمی قاطع برای قطع همه عوامل آلوده ساز در فوتبال هستیم، درست مثل بیماری که ناگزیر از حضور در اتاق جراحی است. شک نکنیم که با قطع عوامل آلوده کننده، فوتبال با همین جسم نحیف فعلی خود، حتی در کوتاه مدت، دوباره خواهد توانست به سلامت و قدرت مورد انتظار دست یابد و شک نکنیم که رضایت به ادامه وضع موجود به معنی رضایت برای نابودی فوتبال باشگاهی است. زیرا فساد بی رحم و نابودکننده است و نمی توان برای مبارزه با گستره و ابعاد عمیق آن فقط به دنبال داروهای تسکین آور بود. والسلام.