پس از کناره گیری وینگادا از سرمربیگری پرسپولیس بحث بر سر جانشینی او و مطرح شدن نام های بزرگ ذهن بسیاری را به خود مشغول کرده است

این روزها صحبت از مذاکره انصاری فرد با چند مربی بزرگ دنیا اعم از توماس دال، هنری میشل، زدنیگ زمان و فیلیپ تروسیه و سرآمد آن ها مصطفی دنیزلی سرمربی تیم بشیکتاش، قهرمان ترکیه بگوش می رسد که هنوز مشخص نیست این مذاکرات در نهایت به سرانجام برسد، چرا که دنیزلی طبق خبرها با تیم خود قرارداد امضا کرده و دیگر مربیان نیز در حد یک حرف است.
متاسفانه در کشور ما به محض آنکه سرمربی یک تیم برکنار شده و یا قراردادش به پایان می رسد برای جایگزینی اش، بازی با نام های بزرگ خارجی آغاز می شود. این موضوع در تیم های بزرگ استقلال، پرسپولیس و تیم ملی و حتی سال های اخیر در تیم های شهرستانی درجه دو و سه تبدیل به یک امر بدیهی شده است.
مذاکره و رایزنی با اسامی بزرگ که بیشتر مانند یک سناریوی تبلیغاتی است، ابزاری برای کسب شهرت شده که تا مشخص شدن قطعی سرمربی می تواند اذهان را تاحدودی به خود مشغول کند و فشارها را از روی مسوولان باشگاه ها بردارد.
مطرح کردن نام آن ها و کشیدن به پای میز مذاکره برای مدیران ما یک افتخار و هنر بزرگ محسوب می شود که اگر به تحقق بپیوندد، جایگاهی بس رفیع در میان هواداران دست و پا خواهند کرد. جالب آنجاست که این اسامی ثابت برای هر تیمی که به دنبال مربی جدید است، مطرح می شود و شاید هم ساخته و پرداخته ذهن خیال پرداز عده ای است که از این طریق نفع می برند.
آوردن مربی خارجی هنر نیست بلکه هنر آن است که بتوانی

 بهترین گزینه خارجی را بیاوری که واقعا درک بالایی از جنس ناشناخته فوتبال ما داشته باشد و با امکانات و شرایط موجود بتواند تغییرات گسترده در نوع بازی تیم ایجاد کند.
آیا مربیانی که تاکنون به ایران آمده اند خصوصیات یک مربی کامل را داشته اند؟
به غیر از ایویچ و دنیزلی که هرگز نتوانستیم آن ها را بشناسیم و قدر بدانیم و تا حدودی لوکابوناچیچ که بعد از مدتی از ایران رفت، کدام مربی موفق را رو کردیم و با او به قله افتخار رسیدیم. همین وینگادا یک مهره سوخته بود که از تیم ملی اردن اخراج شده و معلوم نشد چگونه با آن مبلغ سرسام آور از پرسپولیس سردر آورد.
چرا باید برای مربیان درجه سه خارجی که هر کدام به نوعی از تیم هایشان اخراج شده و یا سال هاست بدون تیم مانده اند، کرور کرور پول داد و در آخر در صورت عدم کسب نتایج قابل قبول، هم پول و هم وقت به هدر رفته و هم سرمایه سوزی می شود.
در حال حاضر ادعای مدیران و مسوولان ما برای آوردن این دسته مربیان اغراق و بزرگنمایی است و به قول معروف «سنگ بزرگ علامت نزدن است».
کمیته انتقالی سال گذشته را به یاد داریم که چند ماه برای انتخاب سرمربی تیم ملی روی نام های مختلف مانور داد و فرصت سوزی کرد و ادامه سریال انتخاب سرمربی توسط فدراسیون فوتبال به نمایش درآمد سرانجام پس از آن همه کش و قوس ها، علی دایی را برگزیدند.
چرا به دور دست برویم، همین چند روز گذشته بود که برای هدایت استقلال همین اسامی بزرگ تیتر یک مطبوعات بود و در نهایت واعظ آشتیانی با آن همه تبلیغ و شعار مربی آسیایی در اوج ناباوری همگان، دم دست ترین گزینه یعنی صمد مرفاوی را جایگزین امیر قلعه نوعی کرد که هنوز هم برای بسیاری از فوتبال دوستان که انگشت حیرت به دندان گرفته اند قابل هضم نیست.
حکایت انصاری فرد و انتخاب سرمربی پرسپولیس نیز پس از این همه کش و قوس و تبلیغات رسانه ای از این قضیه مستثنی نخواهد بود. مدیر عامل سرخپوشان در حالی دنیزلی را به عنوان اصلی ترین گزینه هدایت پرسپولیس معرفی کرده است که او در این روزها بهترین دوران مربی گری اش را با کسب دو جام قهرمانی در ترکیه سپری می کند و اخیرا نیز با تیمش به توافق رسیده است.
انصاری فرد قول پنجشنبه را برای مشخص شدن سرمربی تیمش داده این در صورتی است که تاکنون توافق نهایی با هیچ کدام از گزینه های مورد نظر صورت نگرفته است. اگر قرار است که در نهایت یکی مانند وینگادا با قراردادهای میلیاردی مجددا سکان هدایت پرسپولیس را بر عهده بگیرد همان بهتر است که مانند مدیر عامل استقلال به سرمایه های وطنی اکتفا کرد که شاعر گفته است نیرزد عسل، جان من زخم نیش، قناعت نکوتر به دوشاب خویش