در فوتبال ما تیم های پرسپولیس و استقلال خیل عظیمی از هواداران را به خود اختصاص داده اند و از این حیث اگر نگوییم در دنیا بی نظیرند اما کم نظیرند. طرفداران فوتبال ایرانی البته از یک نظر با تمام طرفداران فوتبال در دنیا تفاوت دارند. در هرکجای دنیا تیم های صاحبنام و آنهایی که اعتبار فوتبال کشورشان محسوب می شوند، جز در مقاطعی که این هم به طبیعت فوتبال بازمی گردد، مایه مباهات طرفداران خود هستند اما در اینجا، تیم های بزرگ، جز سرافکندگی و شکست نصیب طرفداران خود نمی کنند.

رود فن نیستلروی ، مهاجم هلندی تیم فوتبال رئال مادرید، در کتاب خاطرات خود می نویسد برای اینکه با اصول گلزنی آشنا شود صدها کیلومتر راه را طی می کرد تا با حضور در ورزشگاهی که دنیس برکمپ قرار بود در آن بازی کند، هم از بازی مهاجم محبوب خود لذت ببرد و هم از سبک بازی او الگوبرداری کند. نیستلروی امروزه در زمین بازی با نمایش مطلوب خود، پذیرایی دلپذیری از خیل میهمانان حاضر در ورزشگاه به عمل می آورد. او نمی گذارد پول و وقت دیگران به بطالت از بین برود.

 در زمان های نه چندان دور، آن زمان که بازیکنان فوتبال ما پس از بازی در امجدیه (ورزشگاه شهید شیرودی) در گرمابه خیابان ورزنده دوش می گرفتند و سپس در ایستگاه اتوبوس می ایستادند تا به خانه هایشان بروند، فوتبال خیلی جانانه تر و مردانه از امروزی برگزار می شد که همه بنز و بی ام و سوار می شوند.

آن روزها هوادار، پیاده همیشگی ورزش ما، دلخوش به این بود که ورزشکار از جنس اوست و برایش عرق می ریزد. امروز اما ورزشکار، سواره است و پشیزی برای عاشق همیشگی خود ارزش قائل نیست.

مهاجم توپ را در دهانه دروازه دریافت می کند و آن را با سنگدلی و بی اهمیتی فراوان به اوت می فرستد. ای کاش قانونی وجود می داشت که بازیکنان بی دقت بابت این نوع بازی خود خسارت پرداخت می کردند؛ کاش.

دیر زمانی نمی گذرد از اینکه هوادار پرسپولیس از هنرنمایی ناصرمحمدخانی و حمید درخشان در میانه میدان و جسارت عابدزاده درون دروازه، به سرخ بودن خود می بالید. مدت زمان زیادی هم نیست که استقلالی ها محو دریبل های مجید نامجومطلق می شدند و سانترهای جواد زرینچه را با تمام دقت و ظرافت خود به نظاره می نشستند. راستی آنان به دنبال چه بودند و چه می خواستند و اینان به دنبال چه هستند و چه می خواهند؟ اینان که فوتبال را به سخره گرفتند و کمتر ارزشی برای هوادار فوتبال که بیشترین خواسته اش انجام یک بازی معقول است، قائل نیستند. اینان تخم نفرت در سینه ها می کارند و بس.