مرجع خبری پرسپولیس : تو را دوباره دیدیم به یاد آن روزهایی که مهدی فنونی زاده راننده ات شده بود و نمی دانست تو را کجا ببرد. به یاد آن حرکتی که بعد از گل پیوس با عابدزاده کردی، به قول عادل همان شرط بندی های معروف!

به یاد همه محرومیت هایت، به یاد سال 90، سال قهرمانی، سالی که فینال آسیا فقط مجتبی محرمی را کم داشت. سالی که با وجود غیبت در فینال بهترین چپ آسیا شدی آن هم در حالی که اولش راست پا بودی ، اما نابغه بودی.

نخبه ای که اگر چند محله بالاتر به دنیا می آمد شاید پروفسر می شد. بازیکنی که اگر الان 28 سالش بود نه در لیگ برتر ایران، که در یکی از معتبرترین باشگاه های دنیا بازی می کرد.

مردی که زود به دنیا آمد و زود بازنشسته شد، مردی که سر هر پیچ مهمی که رسید اشتباه پیچید!

رفقایی را انتخاب کرد که رفیق نبودند، تفریحی را انتخاب کرد که «تفریح» نبود. جزام بود، مرگ بود، مرگ تدریجی یک رویا. پشت کسانی ایستاد که وقتی مجتبی زمین خورد حتی یک بار هم به خودشان زحمت یک تماس را ندادند تا ببینند محرمی زنده است یا ….! تا کجا رفته؟ چطور می توان او را برگرداند؟

نسل تو نسل سوخته بود. نسل توپ پلاستیکی و چاقوی ضامن دار. نسل تلویزیونی با دو شبکه، نسل پخش قطره ای فوتبال های بی مزه. نسل ورزش و مردم و صف ایستادن های شنبه صبح برای خرید تنها مجله ای که آن روزها ارزش خریدن داشت. نسل شعله و پیکان گوجه ای، نسل پاشنه های خوابیده و خرج کردن از تارهای سبیل، تو توی آن روزها قهرمان شدی، توی همان روزها بین مردها «مرد» شدی.

کاش واقعا برگشته باشی، کاش همانطور که پله پله پیش رفتی و به پرسپولیس رسیدی، این بار نیز قدم به قدم بشوی بهترین مربی آسیا. فوتبال به تو بدهکار است اما تو به خودت. این بدهی را صاف کن. همین یکبار را به بیراهه نرو مجتبی ، بگذار دوباره عکس هایت ارزش رفتن روی دیوار اتاق کودکان فردا را داشته باشد، بگذار محرمی از سایه محرمی خارج شود…