مرجع خبری پرسپولیس : چرا که پرسپولیس در طول این سال ها بدون هدایتی هم به قدر کفایت ستاره داشت و هم بعضا مربیانی بسیار گران قیمت !

تیم فوتبال استیل‌آذین تهران، اولین حضور رسمی حسین هدایتی در فوتبال ایران را سبب شد. هدایتی اگرچه اولین سرمایه‌گذار خصوصی فوتبال ما نبوده و نیست، اما بی‌شک یکی از مطرح‌ترین‌ها در این وادی است. پیش از هدایتی، عبدا… صوفیانی در پویا، درویش در شموشک، شفیعی‌زاده‌ها در استقلال اهواز و… هم در فوتبال ایران سرمایه‌گذاری کرده بودند، اما هیچ کدام از آنها نتوانسته بود به واسطه سرمایه‌گذاری در فوتبال، به سرعت پله‌های نردبان ترقی در مدیریت فوتبالی را طی کرده و تا ریاست هیات مدیره باشگاه پرسپولیس هم برسند. کاری که در کمتر از دو سال در سایه حاتم بخشی و گشاده دستی هدایتی انجام شد و او را تبدیل به یکی از قطب‌های جنگ قدرت و مدیریت در پرسپولیس کرد!
نه! اشتباه نکنید، قصد نداریم پروسه‌ای که در انتهایش هدایتی را از یک سرمایه‌گذار خصوصی در فوتبال تهران به مدیری بلندمرتبه در باشگاه پرسپولیس تبدیل کرد را، نقد یا حتی تحلیل کنیم. بلکه می‌خواهیم بدانیم که آیا هدایتی فعلی، مردی که به این ترتیب، در فصل آینده باید دوتیم را در لیگ حرفه‌ای مدیریت کند، می‌تواند از عهده انجام وظایف خویش برآید و برای هر دو تیم یک مدیر موفق باشد؟ و اصولا امثال هدایتی در پرسپولیس و استقلال لازم‌الوجودترند یا در تیم‌هایی چون استیل‌آذین؟
بدون تردید پرسپولیس و استقلال، با یا بدون حضور افرادی چون حسین هدایتی هم به حیات خود ادامه می‌دهند. چون سازمان تربیت بدنی و یا هر کسی که تولیت هر کدام از این دو تیم مردمی را برعهده دارد، به واسطه حضور مردم و در زیر فشار افکار عمومی، هزینه‌های مورد نیاز این دو تیم را تامین و تقبل خواهد کرد. همانگونه که در سال‌های سخت جنگ تحمیلی و یا در اوج کشاکش بین آماتوریسم و حرفه‌ای‌گری هم، پرسپولیس بدون حضور حسین هدایتی اداره شد و هر سال هم به اندازه لازم ستاره داشت و هم مربیانی که بعضا بسیار گرانقیمت بودند!

درست است که حضور هدایتی در پرسپولیس باعث شده بود که بازیکنان و مربیان، طلب‌های خودشان را سریعتر «نقد» کنند و بازیکنانی که مورد مذاکره با پرسپولیس قرار گرفته بودند، بخشی از پیش قراردادهای خود را دریافت کنند، اما همه کسانی که در طول این سال‌ها از استقلال و پرسپولیس طلب داشتند هم، پول خودشان را «بالاخره» دریافت کرده بودند و پرسپولیس دولتی بدحساب بود، اما پول کسی را نخورده بود، حتی آنهایی که بدون یک دقیقه حضور در زمین، جیب‌هایشان را پرپول کردند و از ایران رفتند!
از سوی دیگر پروسه خصوصی‌ شدن باشگاه‌های فوتبال ایران، روندی است که خواه ناخواه باید به اجرا دربیاید و برای «اجرایی شدن»‌ نیاز مبرمی به حضور هدایتی‌ها ندارد. برای تیم‌های سرخابی، خریداران زیادی می‌‌توان یافت که شاید از شرایط به مراتب بهتری هم برخوردار باشند. اما در آن سوی میدان، استیل‌آذینی است که ریشه‌های خود را به درستی در زمین فوتبال ایران دوانیده و حالا تبدیل به نهالی شده که به شدت نیازمند حمایت باغبانش است!
حسین هدایتی که هم اکنون دیگر باید فهمیده باشد پرسپولیس را به او نمی‌فروشند، اگر وقت، سرمایه، مدیریت و دقت خودش را صرف استیل‌آذین کند و با جذب بازیکنان کارآمد و مربیان توانا، اولین باشگاه خصوصی مدعی قهرمانی در ایران را شکل بدهد، بیش از حضور در پرسپولیس به فوتبال ما خدمت کرده است! البته اگرمراد و هدف، فقط «خدمت کردن» باشد.
استقلال اهواز، شموشک نوشهر، شیرین‌فراز کرمانشاه، پیام خراسان و داماش گیلان تیم‌های بخش خصوصی ایران هستند که هر کدام‌شان در دوره‌هایی از لیگ حرفه‌ای حضور داشته‌اند، اما نه تنها هیچ کدامشان هرگز نتوانسته‌اند به رده‌های بالای جدول برسند که هم اکنون اکثر آنها به دسته‌های پایین‌تر سقوط کرده و دیگر در لیگ حرفه‌ای کشورمان حضور ندارند. آیا نمونه و شاهدی از این زنده‌تر، برای نشان دادن اوضاع مدیریت خصوصی‌ در فوتبال ایران وجود دارد؟!
اما حسین هدایتی با استیل‌آذینش می‌تواند طلسم ‌شکن فوتبال خصوصی ایران باشد. خودتان تصور کنید. اگر استیل‌آذین تهران، به کمک سرمایه‌های حسین هدایتی، بتواند به قهرمانی در لیگ حرفه‌ای برسد و این تیم را به عنوان اولین قهرمان کاملا خصوصی فوتبال ایران در تاریخ به ثبت برساند، علاوه بر تمام فایده‌های اقتصادی و تبلیغات رایگانی که برای کارخانه استیل‌آذین (و طبعا صاحب آن، حسین هدایتی!) به همراه دارد، مسلما سبب می‌شود تا سایر سرمایه‌داران بخشی خصوصی هم، به حضور در لیگ تشویق شوند و بفهمند که فوتبال دولتی حاکم بر باشگاه‌‌‌های ایرانی، به تیم‌‌های بخش خصوصی هم اجازه قهرمان و مطرح شدن می‌دهد.
حسین هدایتی هم اکنون در جایگاه بسیار خاص و حساسی قرار دارد که شاید حتی خودش هم از میزان حساسیت آن آگاه نباشد. اما او با کنار کشیدن از مدیریت پرسپولیس و حضور تمام وقت در باشگاه استیل‌آذین، می‌‌تواند منشاء‌خیری برای فوتبال ایران باشد. او می‌‌تواند، اما آیا این کار را انجام می‌دهد یا نه، سوالی است که در گذر زمان به آن جواب داده خواهد شد! آیا او ماندن در پرسپولیس که با محبوبیت و شهرت همراه است را، به حضور خاموش در تیم استیل‌آذین و باز کردن راه برای سایر سرمایه‌گذاران فوتبال دوست، ترجیح خواهد داد؟!