مرجع خبری پرسپولیس : در اتوبان پیش رفتم تا خود را به ورزشگاه آزادی تهران برسانم. جایی که در آن خاطرات تلخ و شیرین زیادی رقم مي‌خورد، جایی که امروز میزبان سرخابی های پایتخت است تا دربی 75 را هم به عنوان خاطره ای در دل خود جای دهد.

در مسیر، روی دوش پیاده ها و سقف خودروها پرچم هایی به چشم می خورد که غیر از قرمز و آبی رنگ دیگری ندارد. این یعنی که می رویم تا استقلال یا پرسپولیس خود را تشویق کنیم.

این جمعیت به سمت درب غربی ورزشگاه ازادی پیش می رود تا چند ساعت زودتر از آغاز مسابقه جایی برای خود دست و پا کنند. پیدا کردن بلیط 5 هزار تومانی دید خوشبینانه آنهایی است که از ظهر به سمت ورزشگاه می روند اما آنها می دانند که باید جیب هایشان را پر کرده باشند تا با 20 يا 30 هزار تومان و بلکه بیشتر در طبقه اول ورزشگاه نظاره گر بازی تیمشان باشند در حالی که می دانند هنوز سکوی خالی وجود دارد که بتوان با 5 هزار تومان آن را در اختیار گرفت. اما سناریوی قدیمی بازار سیاه باز هم مردم را وادار می کند که بیش از حد خرج کنند.

در محوطه بيروني استادیوم آزادي استقلالی ها و پرسپولیسی ها نشسته اند. عده ای به سمت ورودی استادیوم می روند. عده ای هم در چمن ها در حال استراحتند. در میان آنها علاقه مندانی هستند که از شهرهای دور و نزدیک خود را به ورزشگاه صد هزار نفری آزدی رسانده اند. از ایلام و آمل، از آذربايجان به سوگ نشسته و از شمال و جنوب همه آمده اند تا در این ضیافت باشند. تهرانی ها هم در میانشان هستند و آنها هم از ترس پیدا نکردن بلیط ساعت ها زودتر آمده اند. صحبت های آنها شنیدنی است. دل پرشان وادارمان می کند که بنشینی و گوش به درد و دل هایشان بدهی.

می گوید رنج سفر سیزده ساعته ایلام تا تهران را به جان خریده است تا به عشق پرسپولیس اینجا باشد. اما گله می کند. گله از رفتار نامناسب ماموران انتظامی که دائما با رفتار تند از این طرف به آن طرف می فرستندش و می گویند اینجا نشین و آنجا نشین. او هم از درد این فوتبال می گوید: ” این بازیکنان تعصب گذشته را ندارند. پول، فوتبال ما راخراب کرده است. من نمی گویم که فوتبالیست ها میلیاردی نگیرند اما لا اقل تو را به خدا به اندازه یک دهم پولی که می گیرید برای این هواداران بازی کنید. عرق داشته باشید و تعصب. اگر ما تماشاگران نباشیم شما کجای این فوتبال حضور داشتید؟ همین هوادارانند که باعث شده اند شما به این جایگاه برسید.”

يك استقلالي هم در کنار این ایلامی نشسته که اهل افسریه تهران است. به کارتی که بر گردنم است نگاهی می اندازد، سرش را بالا می گیرد و در چشمانم نگاه می کند و می گوید: ” می دانی آقای خبرنگار، این فوتبال دیگر لذتی ندارد من هم فقط به خاطر هیجانی که در ورزشگاه وجود دارد آمده ام. می خواهم کمی تخلیه شوم. فقط به خاطر اینکه تفریح دیگری ندارم می آیم تا داربی را ببینم. وگرنه این فوتبال همه اش شده است پول. اما گویا مسوولان نمی خواهند همین تفریح را هم داشته باشیم. اینجا طوری با ما برخورد می کنند که انگار (…) هستیم. آن هم که وضع بلیط فروشی است. 20 تومان داده ام تا بلیط 5 هزار تومانی بخرم. قدیم ها برای داربی صد هزار نفر می آمد اما دیگر مردم مانند گذشته نمی آیند دلیلش هم همین سختی هاست.

پرسپولیسی ها هم درد مشترکی با رقیب خود دارند یکی از آنها وقتی مرا می بیند با جمله” چرا بلیط ها انقدر گران است” به سمت من می آید. نتیجه را مساوی پیش بینی می کند و می گوید به عشق پرسپولیس آمده است. اما وقتی می پرسم چه چیزی باعث می شود که به یک تیم علاقه مند باشد و با این سختی ها به استادیوم بیاید؟ مکث می کند و می گوید: “نمی دانم، واقعا نمی دانم، اما یک حس درونی مرا به اینجا کشاند.”

حرف خیلی از هواداران دو تیم همین ها است. آنها بیشتر از مسوولان به خاطر ناهماهنگی ها و سختی هایی که امروز با آن مواجه شده‌اند گلایه می کنند. از نبود تعصب و از قراردادهای میلیاردی می گفتند.

ساعت 5.30 دقیقه است. روي سكوهاي آزادي جمعیت حدودا 70 هزار نفری نشسته که هنوز به این فوتبال عشق می ورزند و ورزشگاه را با رنگ قرمز و آبی چشم نواز کرده‌اند. بي‌قرارند تا بازی شروع شود تیمشان را تشویق و خودشان را تخلیه روحی و روانی کنند.