روایتی متفاوت از بوقچی سرخ ها: دوست دارم از آزادی برم خونه ابدی !

مرجع خبری پرسپولیس : خودش دوست ندارد اما “حسین شلغم ” صدایش می زنند. بوقچی 58 ساله قرمز پوشان پایتخت تمام دار و ندارش بوقی است که از 16 سالگی هنر نواختنش را پیدا کرده و من در طول این گفتگو از خودم می پرسم چطور در این 42 سال حنجره آقای بوقچی مثل روز اول کار می کند.

نوشتن از مشهورترین بوقچی حال حاضر ایران هم سهل است و هم ممتنع. سهل است چون می توانی دم دست ترین سئوالها را از آنها بپرسی و ممتنع است چون قرار نیست هر سئوالی را از او بپرسم!

“پاییز خوشگله. گیرم که به قول قدیمیهای جنوب شهری، یه نمور تلخ باشه! عینهو مردن می مونه! مردن هم قشنگه! اصلا می دونی به قول خدابیامرز آقامون مرگ و زندگی اجباریه… عینهو خدمت سربازی! ازشم نمی شه در رفت! واسه همینه که به بچه ها می گم تا هستین شاد باشین تا وقت مردنتون تو خاطره های خوب مردم باشین! “

این سخنان بوقچی 58 ساله پرسپولیس است. مردی که برای رسیدن به خانه اش باید به پرت ترین نقطه شهرزیبا بروی تا به کوچه ای برسی که همه فضایش چند خانه آجری است و مردی که از دور با بلوزی قرمز رنگ قابل شناسایی است. بوقچی پرسپولیس بیشتر شبیه کشتی گیرهاست. با گوشهای شکسته اش. با مهربانی برای دعوت به سویم می آید. نام اصلیش حسین عسگری است. مردی 58 ساله که پدر چهار فرزند است و از اینکه دختر ندارد متاسف! او 42 سال تمام شیپور بوقش سور اسرافیل قرمزپوشان و قرمز دوستان پایتخت بوده است.