مرجع خبری پرسپولیس : جدال با تیم فولادی؛ یک نیمه خوب یک نیمه پر اشتباه
دومین بازی پرسپولیس از زمان بازگشت و مدیرعامل (یا همان سرپرست همه کاره!) شدن کاشانی برد نداشت. شاگردان زلاتکو کرانچار که هفته گذشته و پس از عبور روحیه بخش از مقاومت با انگیزه تداوم موفقیت ها پا به اهواز گذاشته بودند در برابر مقاومت فولادی اهوازی ها راه به جایی نبردند تا هفتمین تساوی خود را در لیگ نهم کسب کنند. تساوی هایی که کم کم دارد زیاد می شود و این برای تیمی که ادعای قهرمانی دارد خوب نیست. تساوی های متمادی را می توان شکست های خاموش تلقی کرد، شکست هایی که در پس کسب یک امتیازها مخفی می شوند و آرام آرام پرسپولیس و رؤیاهای هوادارانش را پایین می کشند. هفت تساوی یعنی از دست رفتن چهارده امتیاز, یعنی رقم خوردن چهار شکست و یک تساوی! حتی اگر پرسپولیس در هفت دیدار گذشته خود چهار بار می باخت و سه بار پیروز می شد دو امتیاز بیشتر از امتیازات اکنونش داشت. پرسپولیس، بازیکنان و هوادارانش نباید به مساوی کردن عادت کنند. هرچند بنظر می رسد این اتفاق حداقل در بین بازیکنان پرسپولیس رخ داده است. لحظات پایانی بازی با فولاد گواه این گفته ماست، آنجا که بازیکنان بیشتر در اندیشه حفظ نتیجه تساوی و دشت یک امتیاز از خانه حریف بودند و این در حالی بود که به دلیل افت بدنی بازیکنان فولاد در نیمه دوم می شد به راحتی دروازه این تیم را گشود و همه امتیازات بازی را بدون بدون کم و کاست به تهران آورد!
آنچه که در جدال با تیم احیا شده جلالی مشخص بود، بهتر شدن وضعیت پوشش مدافعان و هماهنگ تر شدن کل تیم بود. هماهنگی و انسجام تیمی بخصوص در فاز تدافعی تنها نکته مثبتی است که می شد آن را یک پیشرفت رو به جلو در این بازی قلمداد کرد.